Lenneke in Kathmandu deel 58

Nameste, fijn dat jullie mij en ook May willen volgen. Inmiddels hebben we de eerste week in Kathmandu achter de rug en ontzettend veel indrukken opgedaan en veel meegemaakt. Wij willen dit graag met jullie delen. Voordat ik aan ons verhaal begin wil ik eerst iedereen die gereageerd heeft op mijn blog op welke manier dan ook heel erg bedanken. Het voelt goed dat er zo veel volgers met ons meeleven. 

Dag 4.  (Ma 12-8)
Op tijd op, we moeten nog in een ‘ritme’ komen zover dat mogelijk is. Om 9 uur komt Bharat, onze begeleider en brengt voor ons een ontbijt mee. Vers fruit, yoghurt en de muesli door May van thuis meegebracht is toch ons favoriet. Hierna volgt deel 2 van ons introductie programma. De taalles, het Nepalees. Vooraf hebben we al een cursus boekje ontvangen van Cross Borders. Thuis, in Shanghai, ben ik er al mee bezig geweest. Na mijn 10 maanden ervaring om het Mandarijn onder de knie te krijgen is dit weer een hele nieuwe uitdaging voor mij. Wij lezen de woorden in ons alfabet hardop voor en Bharat verbeterd ons zo nodig. De prachtige schrijftaal hier in symbolen slaan we nog maar even over… De uitspraak is moeilijk en het onthouden van de woorden waar je geen referentie kader voor hebt valt niet mee. Maar met het idee dat we dadelijk op school er in de praktijk volop mee te maken krijgen zullen er best steeds meer woorden blijven hangen. Zo zitten ‘pheri bhetaulaa’ = tot ziens en ‘dhanyabaad’ = dankjewel nu al op onze harde schijf!! De rest volgt, komt goed. Het is in ieder geval veel gemakkelijker dan het Chinees. 
Na de lunch gaan May en ik met een taxi op pad. Bharat adviseerde ons om naar “Pashupinathat”, de tempel van de God Shiva, te gaan. Er is een religieus festival gaande en de moeite waard om te bezoeken. Helaas in onderhandeling met de summier Engels sprekende taxi chauffeur komen we bij de “Monkey Tempel”, “Swayambhunath”, terecht. Ook prachtig maar we hebben wel een lesje geleerd; het plan wat je in eerste instantie hebt doorzetten! De “Monkey Tempel” bevindt zich op een heuvel net buiten het centrum van Kathmandu. Het is een Buddhistische tempel en valt onder de Unesco World Heritage Site. Als je de locatie nadert word je al ‘gegrepen’ door de vele apen die zich aan de kant van de weg vertoeven. Eenmaal onder de boog door van de entree raak je gefascineerd door de mooie gebouwen. Je oog valt meteen op een grote witte Stupa beschilderd met de ogen van Buddha uitkijkende over de vallei van Kathmandu. Op ons gemak rondwandelend als een echte toerist en vooral veel plaatjes schietend veranderde de mooie blauwe lucht snel in donkere wolken. We waren goed en wel boven op de top en viel het er met bakken uit. We konden nog net op tijd een cafeetje invluchten waar de Illy koffie prima smaakte. Na een half uur geschuild te hebben konden we verder. Ja weer even met de neus op de feiten; het is de moesson periode , laag seizoen. Elke dag wel een flinke bui, gelukkig voor ons vallen ze deze week vooral ’s nachts. Ook is het erg warm en met een hoge luchtvochtigheid (75 procent). Aardig te vergelijken met het klimaat in Shanghai waar je eigenlijk nooit aan went. De weg naar huis weer in dezelfde taxi, hij had keurig op ons staan wachten.
Voor het avond eten waren we door Bharat en zijn vrouw bij zijn familie thuis uitgenodigd om traditioneel Nepalees te eten. Wat een gastvrijheid in hun eenvoudige appartement voorzien van alleen de basis benodigdheden. We maken kennis met hun zoon (9 jaar) en dochter (16 jaar). Een warm onthaal waarna we geen tijd hadden om te gaan eten daar zoon lief, Bhargav, ons wel een hele avond zou kunnen entertainen. Hij vertelde over zijn passie, schrijven van gedichten en verhalen. We kregen zijn eerste boekje “All That I Have Written” cadeau. Hij speelde op de traditionele Nepalese trommel en wilde ons ook nog zijn dance moves tonen. Wat een prachtig kind, zo enthousiast en vloeiend Engels sprekend. Nadat hij ons had verteld wat zijn droom is voor later konden we aan tafel. Hij wil drummer van zijn eigen band worden en maatschappelijk werker net zoals zijn vader, zijn grote voorbeeld! Ondertussen zat Bharat stilzwijgend aan de kant de glunderen. We aten “Daal bhaat tarkari”, linzen soep, rijst en groenten in curry bereid. Daarbij nog een tomaten chutney geserveerd. Het was smullen en nog meer omdat we met de handen mochten eten nadat het was voorgedaan op welke manier het gebruikelijk is. Mooi als je zo de cultuur beleeft. We voelden ons echt bevoorrecht en wandelden met weer een prachtige ervaring onze 15 minuten naar huis.

Dag 5 (di 13-8)
Bharat haalt ons om 9 uur op voor de eerste kennismaking met Orchid Garden. We lopen 45 minuten door een overvolle drukke stad. Chaotisch verkeer, erg veel stof en claxonerende verkeersdeelnemers. We moeten erg opletten. Niet alleen om de route veilig af te leggen maar ook omdat we straks met z’n tweeën de weg terug moeten vinden. De temperatuur is al aardig opgelopen en behoorlijk bezweet arriveren we bij school. Ook hier worden we door Bina, de directeur, zeer hartelijk welkom geheten. Na onze wandelschoenen voor slippers omgeruild te hebben, een slok water en wc bezoek wijst Bina ons naar “de kooi”. Daar zijn zo’n 35 dreumesen tussen de 6 maanden en 2,5 jaar van de dagopvang aan het spelen nadat ze allemaal tegelijk op ‘de pot’ hun behoeften hebben gedaan. “Go and play with the children! Make them happy” zegt ze. We worden letterlijk en figuurlijk meteen voor de leeuwen (welpjes) geworpen. Ze zitten op fietsjes, loopwagentjes of aan elkaar. Het speelgoed is gedateerd maar dat maakt hun niet uit. Buiten een enkeling die in tranen de poort in de gaten houdt hebben ze het naar hun zin. Er is EEN begeleidster die snoeten en tranen veegt en kleintjes die gevallen zijn opraapt. We laten het allemaal over ons heen komen. Gaan met de kinderen op de grond zitten, rollen een bal over of geven ze op een of andere manier aandacht. De schatjes hangen aan je, zitten op je en eisen je volledig op. Bina redt ons uit deze zeer vermoeiende bezigheid en zeer indrukwekkende situatie door ons mee te nemen naar een klaslokaaltje (5x5m) waarin slechts 1 groepstafel staat en een groot zeil op de grond ligt. Het zijn de jongste kinderen van school zo’n 25 a 30 2,5 jarigen, de peuters. Enkelen zijn onder begeleiding een vlinder met krijt aan het inkleuren. De rest speelt met materiaal uit 1 grote bak. Duplo en ander plastic (ook gedateerd) speelgoed. De groep heeft deze week niet hun eigen juf. Vanwege een gestorven familie lid en vakantie is ze 2 weken afwezig. Ze vangen zelf de groep op. Met de mankracht die ze eigenlijk niet hebben. Erg fijn dat er elke dag wel een scholier komt helpen of er worden leerlingen uit de hoogste groep ingezet. Wij komen als geroepen en mogen volgende week de hele week ons om deze lieverds ontfermen. Na het opruimen als alle kinderen in de grote kring zitten moet ik onvoorbereid de groep ‘bezig’ houden. Bina herinnert mij eraan dat alle vrijwilligers uit Nederland “Hoofd, schouders, knie en teen” met de kinderen zingen. Oke, ik trek mijn Nursery Rhymes, muziekdoos open en improviseer er ‘op los’. Niels en Rens, onze inmiddels volwassen zonen, zijn in Engeland geboren waar ik eindeloos deze liedjes (en met de Playgroup waar ik 3 keer per week werkte) heb gezongen.Mijn herinneringen komen al snel naar boven van deze grandioze periode (5,5 jaar) in mijn leven. De kinderen genieten volop en proberen vooral met de bewegingen mee te doen. Heerlijk om ze zo vol enthousiasme bezig te zien. Hierna krijgen ze hun warme lunch tegelijk met de 35 kleintjes. De begeleidsters hebben zelf in grote pannen rijst en een soort van curry gerecht gemaakt. In metalen kommetjes met een lepel wordt het uitgedeeld en de aller kleinsten krijgen hulp bij het eten. Er zijn nogal wat dames die de verzorgende taken uitvoeren en zonder slag of stoot hebben ze allemaal in 30 minuten hun maaltijd binnen. Het is flink aanpakken. RESPECT! Daarna gaan ze na eerst weer allemaal tegelijk op de pot te hebben gezeten, naar bed. De allerkleinsten in een eigen ruimte en de peuters liggen op de grond in hun klaslokaal. Je wordt er stil van als je dit ziet. Voor ons onvoorstelbaar maar hier kan het.
Tijd voor onze lunch. Wij eten in een aparte ruimte hetzelfde wat de kinderen hebben gehad. Bina geeft ons ondertussen wat informatie over de school. In de middag is het alleen na het slapen vrij spel buiten en om 15.00 uur nog eens allemaal een warme maaltijd. Wij verbazen ons over de manier van het organiseren van zo veel ‘klein spul’. Wij gaan nog bij de oudere kinderen kijken welke ook graag meteen alle aandacht opeisen. We vervaren dat we vanaf het eerste begin onze grenzen moeten aan geven anders is het niet vol te houden. Zo ook moeten we rekening houden met ons lijf. Het op de grond zitten zijn wij niet gewend. Om 16.00 uur moe en vol van de eerste indrukken beginnen we te voet aan onze terugtocht. Helaas ook met behulp van “Maps Me”, ja hoor wij komen van Venus…, geen succes. Uiteindelijk toch maar een taxi aangehouden die ons om 17.30 uur thuis afzette. Geen puf meer om buitens huis te gaan eten hadden we genoeg aan gebakken eieren, groenten en brood. Zo’n eerste dag op school was zowat onbeschrijfelijk. Het is me toch gelukt om weer te geven en zeer moe en voldaan sloten we deze dag af.

Dag 6 (wo 14-8)
Met Rolf en Annemijn, een ex vrijwilliger die samen met zijn vriendin enkele nachten bij ons in het appartement tijdens hun rondreis door Nepal hebben vertoefd, liepen we naar school. Annemijn, zelf leerkracht in Rotterdam zuid, wilde heel graag na onze enthousiaste verhalen ook een kijkje nemen bij Orchid Garden. Geen makkie, met behulp van de navigatie er toch nog 1 uur over gedaan. Terwijl zij een rondleiding kregen door Bina werden wij weer ingezet bij de peuters. Ik kan de snoetjes niet beschrijven van de kinderen die ons herkenden van de vorige dag. Ze straalden! Inmiddels, na de ervaring van de eerste dag, wisten wij wat te doen tot de lunch. Na de lunch terwijl de kleintjes sliepen hebben wij in de ‘bibliotheek’, een donker hok met 2 tafeltjes en 3 kasten met een zeer karige verzameling aan boeken, met steeds enkele kinderen om beurten een boek gelezen, bekeken, besproken. Dit met de oudere kinderen die al enkele woorden Engels spreken. Het tellen, de kleuren en een kleine basis aan woorden schat. Ze waren zo enthousiast en betrokken. Bijna vechten bij de deur wie er naar binnen mocht. Eens te meer werd ons duidelijk hoe belangrijk de aandacht is die ze op deze manier krijgen. Thuis is die aandacht er door omstandigheden niet en op school is er nauwelijks ruimte en zeker geen ‘mankracht’ voor. Het geeft ons zo’n goed gevoel om op deze wijze een positieve bijdrage te leveren aan de Nepalese samenleving. Wij gingen weer heel voldaan helemaal te voet, ontdekten onderweg waar we de 1e dag verkeerd waren gelopen, naar huis. 
In de avond kwam Bharat ons uitleg geven over de 3-daagde trip naar “Chitwan National Park” welke wij de volgende dag gaan maken. Dit in verband met de bagage, het vervoer en het programma. Daarna zijn we met Rolf en Annemijn gaan eten en hebben we elkaars ervaringen kunnen delen. Voor hun zat de vakantie erop en moesten al weer richting vliegveld. Wij naar huis om onze spullen in te pakken voor een volgend avontuur, ook nog onderdeel van het introductie programma. 

Over onze 3-daagse trip naar Chitwan wil ik jullie graag in blog 59 vertellen. Nu is het zondag onze vrije dag. Inmiddels al weer 16.00 uur, zo juist een flinke regen bui gehad. Wel lekker hoor op dit gedeeltelijk overdekte terras. De foto’s zet ik vanavond op de site want we willen ook nog even onze benen strekken, even een wandeling maken. Ik wens iedereen uit het onderwijs een super fijne start van het nieuwe schooljaar!! Tot in blog 59!! Maak er een mooie week van!! Heel veel liefs van May en Lenneke !!!!