Lenneke in Kathmandu, deel 60

Nameste!!

Bij deze Blog 60! Een mijlpaal. Van deze ‘serie’ heb ik er 57 in Shanghai geschreven over mijn leven daar waar ik samen met Jack vanaf april 2018 woon voor 3 jaar en met af en toe wat belevenissen in Helmond en over de vakanties die we in 1,5 jaar tijd gehad hebben. Van de eerste 28 delen heb ik een boek van wel 200 bladzijden af laten drukken met foto’s. Ook een 2e boek ligt inmiddels in Helmond ook met 200 bladzijden en nog meer foto’s. Deze mogelijkheid biedt de website ‘Reislogger’ aan. Mooi voor later. 
De laatste 3 delen zijn onze belevenissen hier in Nepal. May en ik zijn al weer 2 weken van huis en hebben onze 1e schoolweek bij Orchid Garden achter de rug. Weer erg veel meegemaakt om met jullie te delen.

De eerste week
Wij vertrekken elke dag om 8.30 uur te voet van huis. Wandelschoenen aan en rugzak op met onze slippers, fles water, stuk fruit, paraplu, lesvoorbereiding en spelmateriaal. We lopen er 45 minuten op. Niet in een te snelle, onze normale, looppas het is dan namelijk al warm en het zweten gaat vanzelf. Het verkeer is een georganiseerde chaos. Vreselijk druk met vooral veel scooters, motoren en taxi’s. Heel veel stof vooral als het niet geregend heeft, zo ook erg veel uitlaatgassen en helaas rijden de scooters niet elektrisch zoals in Shanghai. Ze rijden links, dus voor ons extra uitkijken geblazen bij het oversteken. De enkele zebra paden die wij tegenkomen geven geen zekerheid dat je veilig aan de overkant komt. Zo gauw als we over gaan geven we elkaar een hand, stappen van de erg hoge stoeprand af, kijken RECHTS steken een hand op (stopteken) en een duim als ze ons voorlaten. Dat is deel 1, dan zijn we halverwege, kijken naar LINKS en herhalen. Doe je dit niet op deze manier, we hebben het afgekeken van de locals, dan sta je na een half uur nog te wachten. We worden er al steeds bedrijviger in maar moeten echt goed blijven opletten.

Om 9.15 uur komen we aan op school. Zo gauw als we het ‘gangetje’ inlopen richting de poort van het schoolplein staan er al kinderen achter de muur ons toe te roepen. “Morning mem”, “Nameste”. We voelen ons dan zeer welkom geheten als we deze stralende snoeten weer zien. Bina, de directeur van school, heet iedereen bij de ingang van harte welkom. Wij gaan dan naar ‘kantoor’, trekken onze inmiddels erg warme schoenen uit, drinken water en bezoeken de WC. Wel een dingetje hoor. Er is maar een staande toilet , zo’n Franse met een gat in de grond, waar een deur voor zit. Geen wc papier, wij hebben onze eigen rol, en doorspoelen doen we met een emmer water die we zelf vullen. Wel eerst je broekspijpen om hoog voordat je door de knieën gaat want de grond is nat en niet echt schoon. We zijn er al aan gewend. De grote behoefte bewaren we voor thuis.
Het is dan inmiddels al een drukte van jewelste op het schoolplein. Er zitten al een hele rij dreumesen op een rij op de pot. 
We horen muziek uit een klaslokaal komen. Elke maandag ochtend is er een muziek leraar. Hij geeft voor school al les met toetsen borden en trommels. Daarna gaat hij nog naar 2 groepen toe om onder begeleiding van zijn soort elektrische piano samen met de leerlingen te zingen. De kinderen vinden dit geweldig en doen fanatiek mee. 

De kinderen kunnen al vanaf 8 uur gebracht worden en de laatste kinderen worden om 18.30 uur opgehaald. Ondertussen leggen wij ons lesmateriaal in de klas en ‘bieb’ (hok) klaar. Om 9.30 uur gaat er een belletje. De leerlingen (ruim 100) stellen zich buiten op het schoolplein op in rijen van hun groep. Een juf staat voor ze en opent met hen de dag. Ze zeggen een gebed met de handen tegen elkaar en ogen dicht en zingen liedjes. De een nog harder en fanatieker dan de ander. Ook doen ze een soort van ochtend gym, “arms up, down” enz. Aandoenlijk en mooi om te zien. Ze tonen respect voor de leerkracht tijdens deze gezamenlijke activiteit die ook een saamhorigheidsgevoel gevoel geeft.

Om 10 uur gaan de groepen naar hun lokalen en begint het programma. Wij starten in de kring met onze 30 peuters van 2,5 jaar. Hun juf is ruim 2 weken vanwege het overlijden van haar schoonmoeder afwezig dus onze komst komt precies goed uit. Elke dag is er een hulpjuf bij ons in de groep, onderwijs assistente is een te groot woord, om zo nodig te vertalen want wij spreken Engels. Zo ook spreekt (of schreeuwt) ze de kinderen aan die niet luisteren of trekt ze flink aan hun armen. Ja wij moeten echt wennen aan de manier waar op ze de kinderen aanpakken, soms worden ze er echt op een hard handige wijze met hun aandacht bij ‘getrokken’.  We stellen ons aan de kinderen voor. In de kring wordt het onderwerp van de dag aangeboden op een speelse wijze. ‘Samenspelen’ d.m.v. een ‘toneelstukje’ met de beren, de kleuren, vormen en getallen. Heerlijk om hun  betrokkenheid te zien. Ze zijn het op deze manier niet gewend. Het team bestaat uit leerkrachten die niet allemaal gekwalificeerd zijn. De kleintjes doen erg fanatiek mee en houden het wel een half uur vol. Daarna is het voor de grootste groep vrij spelen. Dit doen ze met het afgedankte spelmateriaal, wel 5 verschillende soorten blokken waarvan helaas maar enkele Duplo, uit EEN grote bak. Ons lokaal is 5x5, 25m2, niet echt ruim dus je kunt de volume van het geluid ook wel voorstellen. De hulpjuf houdt de spelende kinderen in de gaten. Naast de blokken zijn ze vooral veel met elkaar bezig en kunnen ze ook vooruit met de knuffels. Ondertussen gaat May met een groepje in de bieb aan de slag. Boekjes lezen, tekenen, puzzelen (met het weinige materiaal wat aanwezig is en ook nog compleet) Weg uit de drukte en prettig als een kleine groep de aandacht krijgt. Ik ga in de klas met enkelen een werkblad maken over het onderwerp van de dag. Vormen inkleuren of aantal vierkantjes achter een getal plakken. De kleintjes zijn nog erg jong maar willen allemaal graag de opdrachten proberen. Bij de een lukt het beter dan bij de ander. De verschillen zijn groot. Na zo’n 45 minuten gaan we opruimen en weer in de kring. We zingen de Engelse nursery rhymes. “The wheels of de bus..” en “Hokey Pokey” zijn favoriet. Daarna naar buiten voor de ‘gym’. 

Het duurt een half uurtje voordat ze om 12 uur de lunch hebben. Als het te heet is in de warme zon doen we een activiteit op het podium onder het afdak en anders op het schoolplein. Ik heb van thuis veel spelmateriaal meegenomen waarvan we elke dag wat aanbieden. De eerste dag begonnen we met ballonnen. Wat een feest, de kinderen hadden al snel in de gaten dat je daar heel veel mee kunt doen. De kleine balletjes waren goed in trek. Helaas had ik er geen 30. Het samenspelen moet op deze leeftijd nog geleerd worden zoals een bal overrollen, overgooien. Maar met wat tennisballen erbij was het opgelost.  De Skippyballen (2)  waren vooral voor de ouderen een groot succes. Toen ze door hadden hoe het werkte werden ze vooral fanatiek tijdens de ‘race’. Met het om de beurt gaan hadden ze wel erg veel moeite. Ook de soft frisbees en de springtouwen vallen goed in de smaak. Jammer dat ik niet meer mee kon nemen 23 KG is dan echt niet veel helaas.

May, zelf zeer creatief als beeldhouwster,  is van het knutsel materiaal en kwam op een moment met een doos stoepkrijt het plein op. Wauw het enthousiasme waarmee ze met het tekenen aan de slag gingen heerlijk om te zien. Je wordt dan aan alle kanten meegetrokken want ze willen zo graag laten zien wat ze getekend hebben. Een hinkelperk werd geïntroduceerd en Bina deed voor wat de bedoeling was. Wat er meteen uitsprong was de afbeelding van de Himalaya!!!

Om 12 uur gaan de eerste 3 groepen, zo’n 60 kinderen, eten. De groten zitten op banken aan tafels, de kleintjes op planken op de grond. Elke dag is er dezelfde warme maaltijd. Rijst, groenten met linzen ‘prut’ en soort van soep er over heen. Het wordt in metalen kommetjes met een (voor sommigen veel te grote) lepel uitgedeeld. Ze moeten hun bakje helemaal leeg eten en degene die het niet zelf kunnen krijgen hulp of van een medeleerling (doen ze spontaan) of van een hulp juf.
Om 12.30 uur gaat onze groep in de allergrootste ruimte, waar dan de allerkleinsten van de dag opvang zo’n 35 die om 11 uur al hebben gegeten, liggen om te slapen dit tot tegen 15.00 uur. Zo aandoenlijk en voor jullie misschien wel onvoorstelbaar om ruim 60 kleintjes tegelijk te zien liggen slapen. Maar het gebeurt ‘gewoon’. En degene die wakker zijn blijven liggen en hoor je niet. Ook is er slechts maar een juf bij die ondertussen de allerkleinsten in een wiegje (het zijn er 3) in slaap wiegt.

Wij helpen tijdens de lunch en gaan daarna zelf binnen in een kamer eten. De eerste dagen ook dat wat de kinderen eten. Helaas zijn mijn darmen 2 dagen gaan opspelen en heb ik mijn eigen ‘opkikkertje’ en crackers met kaas en tomaatjes  (wat May had meegenomen!!) als lunch gegeten. 

In de middag, als de kleintjes slapen, zijn we vrij om te doen wat we denken dat goed is en waar we nodig zijn. Wij lezen met de oudere kinderen in kleine groepjes Engelse boeken in de bieb, tekenen met ze of spelen buiten met ons spelmateriaal. Af en toe is het vechten aan de deur wie er naar binnen mag. Ze willen zo graag, genieten van de aandacht en laten graag zien wat ze al kunnen.
Wij merken dat de taal, het Nepalees, wat wij niet spreken geen barrière is. Met het Engels, onze gezichtsmimiek en handen en voeten komen we er wel. Het kost wel veel energie. De kinderen zijn nogal luidruchtig en zeer ‘lijfelijk’ ingesteld. 

We hebben kennisgemaakt met de dochter van Bina. Een spontane, vlotte en vooral zeer energieke meid die ook bijna dagelijks mee komt helpen op school. Ze studeert op de universiteit. Zo nodigde ons uit om te komen kijken bij de dansles die ze aan groepjes geeft in de middag. Kijken werd al snel meedoen en daarna gooide ze mij voor de leeuwen (welpen). Welk lied ik mooi vond om op te dansen. Snel schoot mij “HAPPY” van Pharell Williams te binnen en jawel compleet niet voorbereid samen met de kinderen (wel 25) in een veel te klein lokaaltje gedanst. Wat een genot. Je ziet de leerlingen tijdens het dansen opbloeien. Zo knap zoals zij dat vol overgave aanpakt. Dit keer was het ook oefenen voor de voorstelling van morgen want…

De woensdag hadden we een andere dag. Wij waren uitgenodigd om een ‘cultuur programma’ mee te maken. We waren om 14.00 uur op school. Het ochtend programma met de kleintjes hadden ze zelf opgevangen. Wij hebben met het versieren van het podium meegeholpen. Om 16.00 uur kwamen de gasten. Een Duits  gezin waarvan de zoon geadopteerd is uit Nepal en 14 jaar geleden uit het voormalige weeshuis van Bina komt. De 19-jarige jongen heeft op deze reis zijn biologische familie ontmoet en ook enkele dagen op school meegeholpen. De familie steunt financieel kinderen zodat ze onderwijs kunnen volgen. Heel mooi. Vandaar dat ze op een geweldige manier in het zonnetje werden gezet. Er waren dansjes en speeches en na afloop hebben we samen met het gezin een Nepalese maaltijd gegeten door een van de stafleden van Bina klaargemaakt. Zeer bewonderenswaardig.

De eerste week was aardig vermoeiend dus we lagen op tijd in bed. Ook hebben we op de weg naar huis een hotel gevonden met zwembad, sauna, stoombad en massage. Daar zijn we al twee keer geweest om lekker te ontspannen. Dit weekend zijn we zaterdag en zondag op stap geweest om Kathmandu te verkennen. Hierover schrijf ik in blog 61. Zo ook gaan we het komend weekend 3 dagen naar Pokhara dat zal de inhoud van blog 62 worden. Nog genoeg te werken en te beleven hier. 

Waar we inmiddels wel achter gekomen zijn is;
       WIJ VERANDEREN NEPAL NIET, NEPAL VERANDERT ONS!!!!!!

Maak er een mooie week van en heel veel liefs van ons! Tot blog 61! May en Lenneke!!