Lenneke in Shanghai, deel 107

Beste trouwe blog volgers,

Het is dinsdag 9 maart, buiten bewolkt en 11 graden. Het geeft een trieste en sombere blik als ik door het raam kijk. Gelukkig voel ik mezelf zo absoluut niet. Als ik terug kijk naar gisteren krijg ik weer helemaal goede zin. Het was Internationale Vrouwendag en ook hier wordt daar aandacht aan geschonken. Onze vriendin Ans, die samen met Kaat vandaag uit quarantaine komt, kreeg bij haar ontbijt in het hotel een rode roos!! Wat een verrassing. 

Voor ons stond er een optreden met het Internationale Vrouwenkoor op het programma. Hoe het bij dit koor reilt en zeilt heb je in blog 106 kunnen lezen. Geschreven door de journaliste Julia. Ons optreden was tijdens de maandelijkse Coffee Morning van de SEA, Shanghai Expat Association. We waren met maar liefst 21 dames. De vorige keer, 16 november, brachten wij kerstliederen ten gehore. Dit keer begonnen we met “Gloria”, van Vivaldi. Wat zou mijn vader hiervan genoten hebben. Maar liefst 4-stemmig. Pittig maar onder begeleiding van Charlotte verliep het naar alle tevredenheid. Het tweede lied was “Hallelujah”, van Leonard Cohen. Deze roept dan toch wel weer herinneringen op. We sloten af met “Sing” oorspronkelijk van Karen Carpenter. Een heerlijk vrolijk lied wat daarna ook nog eens de hele dag in je hoofd blijft hangen. Ik heb al geprobeerd om de video in mijn blog te plaatsen. Helaas nog niet gelukt. Mijn ‘help-desk’ is deze week 5 dagen op zakenreis…. Waarschijnlijk te lang. Mocht je het willen zien en horen, laat maar weten dan stuur ik het per What’s app!!!!!

Na de geslaagde ochtend zijn we met 5-en wezen lunchen om onze ervaringen nog eens te bespreken. Met Jetty, Annick, Gina en Ingrid hadden we genoeg gespreksstof. Lees net dat bij jullie de terrassen mogelijk 31 maart weer open gaan. Eindelijk een positief vooruitzicht.

Voor de avond had ik ons, Wilma en Ingrid, ingeschreven voor het bekijken van de documentaire “He Named Me Malala”. Deze Amerikaanse documentaire is in 2015 uitgekomen en gemaakt door Davis Guggenheim. De hoofdrolspeelster in deze film is de jonge Pakistaanse vrouwen activiste en Nobel prijswinnaar Malala Yousafzai. Zij heeft zich uitgesproken, al vanaf dat ze erg jong was, over de rechten voor meisjes speciaal het recht op onderwijs. De film laat ook zien hoe dat ze ternauwernood een schotwond in haar hoofd overleefde. Ze was in een bus aangevallen door de Taliban. Ze kan tot op de dag van vandaag nog steeds niet terug keren naar haar geboorte land. Het was een zeer indrukwekkende en boeiende film en riep veel reacties op. Helaas is het nog steeds een noodzaak om voor vrouwenrechten te strijden over de hele wereld.

Ons leven gaat hier gewoon door. Dit in tegenstelling tot het leven wat jullie nu met al die beperkingen lijden. Het doet me veel, vooral de verhalen die ik van zo dichtbij hoor. Het kost me toch wel moeite en vind het niet altijd even gemakkelijk om over al mijn vooral gezellige belevenissen te schrijven. De reacties zijn echter dat jullie het graag lezen. Ik hoop dat het jullie ‘opfleurt’. Voor jullie is meer vrijheid in het vooruitzicht. Snap ook heel goed dat je graag wil weten wanneer. Prettig zou zijn als er meer perspectief wordt geboden. Hou vol, het komt goed!!

Jack heeft sinds vorige week weer het reizen naar zijn klanten opgepikt. Helaas nog alleen in China. Zijn klanten in Thailand, Taiwan, Maleisië en Indonesië moeten nog langer dan een jaar wachten. Afhankelijk van het gebied waar je naar toe gaat moet je zo mogelijk vooraf een COVID test doen. Wel kunnen wij binnen China op vakantie. Zo had ik jullie uitgebreid geschreven over onze december reis naar de Avatar Mountains. Voor de eerste week van april hebben we ook weer een trip geboekt. We gaan samen met Hans en Wilma in een groepsreis naar Dali, Shangri-La en Lijiang.  Het is maar liefst 3,5 uur vliegen. Het gebied wat we gaan bezoeken ligt tegen de Tibetaanse grens. We hebben er erg veel zin in. Zo ook heeft Jack voor mij de reis naar Nederland geboekt. Zoals jullie weten krijgt Musa eind mei er een zusje bij en natuurlijk wil ik dit van heel dichtbij mee maken. Ik vlieg 20 mei heen en kom 21 juni weer terug. Helaas zonder Jack. Wij moeten namelijk nog steeds 2 weken in quarantaine. Dat is voor Jack met betrekking tot zijn werk niet mogelijk. Ik ben dan ook in totaal 6 weken weg. Dan is het voor mij ook weer 7 maanden geleden dat ik bij mijn geliefden ben geweest. Soms is het hartverscheurend de verhalen die je hier hoort van de families en relaties die noodgedwongen zo lang van elkaar gescheiden zijn. Vooral de ouders waarvan hun kinderen in Europa studeren. Zo ook de stellen die hier het afgelopen jaar een kindje hebben gekregen en nog steeds niet naar opa en oma zijn kunnen gaan of anders om. Waarschijnlijk kan deze situatie hier wel tot het einde van dit jaar duren. Er is veel over te zeggen maar zo houdt China wel het welbekende en wereld verstorende virus onder controle.

Afgelopen vrijdag was ook weer een dag om niet meer te vergeten. Voor deze dag had ik met mijn vriendinnen Wilma, Ingrid, Gina en Annick afgesproken. Bijkletsen met verse eigen gebakken cake en koffie bij Ingrid. Daarna liepen we, Ingrid woont twee straten verder, naar het Shanghai Filmmuseum. Dit museum ligt aan de overkant van de straat achter onze tuin…. De reden waarom ik er nog steeds niet was geweest is omdat ‘eigenlijk’ mijn zus Lies, vriendin Patrice en haar zoon Puck in mei 2020 op vakantie zouden komen. Puck heeft de filmopleiding gedaan. Graag wilde ik met hem dit bezoek doen. Zoals jullie weten is het helaas allemaal anders gelopen. We hebben zelfs het afgelopen weekend een logeerbed opgeruimd om meer ruimte te krijgen in een kamer. Dit jaar helaas geen gasten meer in Hotel Shanghai. De filmindustrie is erg groot in Shanghai en heeft een rijke historie. Er is dus veel bewaard gebleven uit het verleden waardoor ze een mooi 4 verdiepingen museum hebben kunnen inrichten. In het verleden was er s’morgens om 7 uur regelmatig roering bij de ingang van het museum met bussen. Wat bleek, het was de opstapplaats voor de figuranten om mee te gaan naar een filmlocatie elders in de stad. Het bezoek was de moeite waard en we hebben ook nog aardig gelachen met de interactieve mogelijkheden. Een echte Hollandse lunch was bij mij met een broodje kroket. Een gezellige dag en het lijkt wel alsof wij nooit ‘uitgekletst’ raken.

De avond brachten we met onze vaste vrijdagavond groep “Only the Brave’ door. Dit keer had Dirk een tafel geboekt bij “The Shake”. Deze gelegenheid doet zijn naam eer aan. Na de maaltijd was het heerlijk swingen op de life funk muziek. We werden verrast met een gast optreden van een zangeres uit het publiek met “I Will Survive” van Gloria Gaynor. Iedereen stond op de dansvloer. Ik had echt genoten van het bewegen op de muziek en het plezier wat iedereen had beleefd. 

Mijn laatste nieuwtje wil ik ook nog graag met jullie delen. Sinds vorige week hebben ook wij een Ayi. Yumei is onze huishoudelijke hulp. Met het oog op mijn afwezigheid in mei en juni is het heel erg praktisch wanneer onze woning toch bijgehouden wordt. Hoeft Jack zich daar geen zorgen om te maken tijdens zijn reizen en drukke werkzaamdheden. Een andere prettige bijkomstigheid is dat ik mijn rug op deze manier ook meer ontlast. 

Mijn verhaal is toch weer uitgebreider geworden dan ik had gedacht. Zo meteen naar het zwembad om mijn baantjes te trekken. Verder een rustige week kan ik weer eens met mijn foto’s aan de gang. Een heel karwei. Voor jullie een fijne week en tot in blog 108!! Heel veel liefs, Lenneke!!