Lenneke in Shanghai, deel 108

Hallo allemaal,

In dit blog wil ik jullie graag vertellen over een dagtrip die we afgelopen zaterdag hebben gemaakt. 

Wij sloten ons aan bij een georganiseerde toer naar de grootste container haven, “Deep Water Port”, van de wereld. Samen met Ingrid en Dirk, Annick en Patrick waren we al om 7.45 uur op stap. Eerst 30 minuten met de metro naar de andere kant van de rivier, Pudong. In de lobby van het Ritz hotel troffen we onze gids Lisa en de overige deelnemers. We begonnen onze reis met een 2 uur durende busrit. Eerst het doorkruisen van Pudong naar het uiterste punt en vandaar over de 3e langste oceaan brug van de wereld de Donghai  Bridge,  met een lengte van 32,5 kilometer naar het eiland. Dit is een 6-baanse brug en het kostte 6.000 arbeiders 2,5 jaar om te bouwen. Twee derde van dit eiland is ‘gewonnen’, een derde is bestaand. Lisa vertelde ons onder weg veel informatie over wat we allemaal gingen zien en hoe dit gebied ontstaan is. De reden waarom zover van het centrum deze haven is gebouwd is vanwege de diepte van de zee die nodig is om grote containerschepen te laten aanmeren. Maar liefst 15 meter. Dit is ook de reden waarom er geen cruise schepen Shanghai kunnen bereiken.

10 jaar geleden was Yangshan slechts een kleine collectie van eilanden zo’n 35 kilometer de Oost Chinese Zee in. Nu, verbonden met het vaste land door de 3e langste oceaan brug van de wereld, bedient deze haven maar liefst internationaal zo’n 300 havens. Met de bouw zijn ze in 2005 begonnen en is nog steeds gaande. Elke twee jaar een nieuwe fase. Inmiddels zijn ze met fase 4 bezig. Per dag komen er zo’n 20 containerschepen binnen. Deze containers worden per dag met 18.000 vrachtwagens naar het vaste land vervoert of met kleinere container schepen via de rivieren de Huangpu, Jangtsekiang en Qiantang. De kranen die de containers op de schepen laden zijn wel 50 meter hoog. De kade waar ze op staan is zo lang dat je het einde van de kade niet kunt zien. Er staan wel 40 kranen achter elkaar. Ze kunnen zo een 40-foot container tillen of twee 20-foot containers. Er kunnen 50 containers per uur op een schip geladen worden. Het vereist de kraanmachinisten een grote vaardigheid om slechts met een joystick dit alles in goede banen te laten gebeuren. Het logistieke werk is volledig computer gestuurd. De containers worden op het land in de haven zelfs via bestuurder-loze vrachtwagens naar de kranen vervoerd. Het grootste containerschip van de wereld heeft hier eens aangelegd. Hij is maar liefst 400 meter lang en kan maar liefst 23.700 containers vervoeren.

Bij aankomst werden wij verbaasd tijdens het passeren door de hoge wanden van opeengestapelde containers. Een heel kleurrijk aanzien. Het herinnerde mij aan de boottocht die ik een paar jaar geleden gemaakt heb door de haven van Rotterdam. Onze eerste stop was op een plek waar we het dichtstbij de haven, fase 3, konden komen. De terreinen zelf zijn natuurlijk ontoegankelijk voor onbevoegden. Het mooie van dit gebied is dat de al bestaande delen van het eiland bestaan uit prachtige grote rotsen welke wel tot 300 meter hoogte kunnen reiken. Een opmerkelijk gezicht, deze grote havens tussen de rotsen. Een bijzondere combinatie van natuur en industrie.  Het mooie van deze omgeving is ook dat ze door prachtige betonnen wandelpaden verbonden met vele trappen je van grotere hoogtes het gebied kunt overzien. Het eerste panorama gaf ons een prachtig zicht op de geluidloze activiteiten die in de haven van fase 3 plaatsvonden. Zeer opmerkelijk, geen werknemer te zien. Alles automatisch en via computers bestuurd. Je kijkt je ogen uit als je zo’n zeecontainerschip ziet binnen varen. Een behoorlijk maatje groter dan degene die wij zo vaak door de Huangpu rivier voorbij zien komen. Vanaf dit uitzicht punt zagen we ook de grote gas tanks in de verte waar speciale schepen deze vloeibare grassoort kunnen vervoeren.

Na een half uur uit de bus te zijn geweest en onze benen over het eerste wandelpad te hebben  gestrekt op naar de tweede stop. Inmiddels was de zon al aardig haar best aan het doen. We konden onze jassen in de bus laten. De rugzakken met onze lunch moesten wel mee. De volgende wandeling duurde wel 1,5 uur en was vooral trappen lopen. Geen probleem want ondertussen genoten we van de mooiste uitzichten. Boven aangekomen konden we in de verte de werking van de “Sea Dragon” zien. Een gigantische bagger machine die het slib van de bodem van de zeebodem haalt om daarmee weer meer land te kunnen winnen. Helaas was het geen helder zicht om de 32,5 KM lange brug in de verte te zien. Na de lunch, vele foto’s genomen te hebben en het afzakken van vele trappen zat het programma er op en was het weer tijd om terug te gaan naar het vaste land. Deze geslaagde dag sloten we gezellig met z’n 6-en af bij ons thuis met een echte Hollandse maaltijd. Stoofvlees met rode kool. Het ging er in ‘als koek’. We hebben weer onvergetelijke herinneringen gemaakt deze dag. 

Voor de eerste keer had ik vandaag mijn koorrepetitie afgezegd. Dit vanwege de deelname aan een georganiseerde wandeltocht door een voor toeristen minder toegankelijke wijk aan de rand van Shanghai. Onze Belgische gids Maxime had weer erg veel informatie naar aanleiding van al zijn onderzoeken over wat er zich hier in het verleden allemaal heeft afgespeeld. Het is ongekend zo ver als zijn interesse reikt. Deze kennis draagt hij vol enthousiasme over tijdens de tocht waar we op markante plekken stilhouden. Hij nam ons mee naar een zeer verouderde wijk waarvan hij flink in de geschiedenis is gedoken. Eens woonden hier de fabrieksarbeiders in gebouwen met slaapzalen nu bewoond door ouderen. We lopen door steegjes waar we vol verbazing worden aangekeken door de lokale bewoners. Ze zien hier nauwelijks buitenlanders wandelen. Wij verwonderen ons door de behoorlijk arme omstandigheden waarin ze hier leven. Een heel ander Shanghai dan waar wij ons dagelijks vertoeven. We ervaren op deze manier alleen maar grotere contrasten. We worden allemaal stil als Maxime de verhalen vertelt over de Japanners die hier eens waren en veel gebruik, zeg maar misbruik maakten van de ‘Comfort girls’, bij ons bekend als de ‘Troost meisjes’. Het bezorgt ons de rillingen over ons lijf. Het had behoorlijk mijn interesse gewekt en kon het niet laten toen ik thuis kwam om er meteen meer info over op te zoeken. Vreselijke gebeurtenissen. Later  bezoeken we ook een oud politie gebouw. Vroeger dienden de eenheden als woonruimtes voor de politie agenten. Als een commune deelden ze de wasruimtes en eetgelegenheden. Zelfs nu wonen er nog mensen. Het ziet er zeer onderkomen uit. Voor ons echte armoe, hier geaccepteerd. Deze tocht heeft zeer veel indruk op ons gemaakt en hebben tijd nodig om alle informatie en dat gene wat we gezien hebben te laten bezinken.

Graag wilde ik met jullie deze nieuwe totaal verschillende ervaringen met jullie delen. Ik wens jullie een fijne week!! Tot in blog 109!! Veel liefs Lenneke!!