Lenneke in Shanghai, deel 126

Beste blog volgers,

Afgelopen weekend is zo geslaagd geweest dat ik onze ervaringen nu al met jullie wil delen. Tot het laatste moment bleef het nog spannend of dat we wel konden gaan. Er waren ‘her en der’ weer eens nieuwe besmettingsgevallen. Mocht je in een gebied vertoeven wat tot een medium- of high risk area wordt uitgeroepen dan kun je bij terugkeer naar Shanghai meteen 2 weken in (hotel) quarantaine. Daar kiezen we niet voor. Zo streng zijn ze hier. De groepsreizen waren al gecanceld. Wij hadden deze trip echter zelf georganiseerd en stonden nergens geregistreerd. Tijdens het contact met onze agent van een reisbureau in Huangshan bleek dat we geen risico’s zouden lopen. 

Zaterdagochtend om 7.15 uur stonden we met ons rolkoffer en rugzak klaar voor vertrek. Ingrid en Dirk kwamen ons met hun chauffeur ophalen. Nog geen 15 minuten later arriveerden we al op het treinstation van Hongqiao. Daar troffen we tijdens de koffie Kaat en Peter. Een blij weerzien, we hadden er alle 6 erg veel zin in. In slechts een kleine 3 uur (en een 500 KM ten zuiden westen van Shanghai) met de hogesnelheidstrein kwamen we aan in Huangshan. Lekker op tijd, de gids Joe, stond ons al met de chauffeur van het busje op te wachten. 

Huangshan, betekent de gele berg. The Yellow Mountains. Niet omdat de kleur van de bergen geel zijn maar het gebied is zo genoemd omdat er eens de  legendarische “Gele Keizer”, “Huang Di”, leefde. In het verleden zijn er erg veel Boeddhistische Tempels gebouwd en is het een grote toeristische attractie geworden vanwege de landschappelijke kwaliteiten. Het gebied ligt in de Anhui provincie en omvat 62km2 met een uitloop naar 190km2. Het is bekend vanwege de spectaculaire zonsopkomsten en zonsondergangen. Het heeft grandioze uit graniet bestaande rots pieken en een weelderige begroeiing van pijnbomen in de vorm van (reuze) Bonsai bomen. Zo ook warm water bronnen en spectaculaire panorama’s als de bergen met sneeuw of wolken bedekt zijn. Deze bergen zijn veelvuldig het onderwerp voor traditionele Chinese schilderijen en literatuur als voor de fotografie. Het staat op de UNESCO wereld erfgoed lijst en is een van de grootste toeristische bestemmingen in China. Voor ons genoeg redenen om dit te bezoeken.

Vanaf het treinstation hadden we eerst een trip van ruim een uur naar het oude stadje Hongcun. Het stadje staat sinds 2000 op de WORLD Unesco erfgoed lijst. Dit vanwege het exceptionele behoud van de architectuur en stadsplattegrond van een landelijk dorp eens beheerst door de adel in China. De films “Crouching Tiger” en “Hidden Dragon” zijn hier opgenomen. Bij de entree werden we echter erg teleurgesteld. Kaat en Peter mochten niet naar binnen. Dit gebied heeft zijn eigen regels. Je moet minstens 56 dagen in China zijn om deze plek te bezoeken. Kaat en Peter zijn net 32 dagen vanuit Nederland in China. Dit was bij ons en waarschijnlijk ook niet bij het reisbureau bekend. Kaat en Peter besloten hun eigen weg te gaan en later een Covid test te doen zodat ze de volgende dag wel met ons mee konden. Echter 10 minuten later werden we verrast…. Ze waren via een andere ingang binnen gekomen waar de controle niet zo streng was. Gelukkig konden ze zich bij ons aansluiten. Heel prettig is om een gids als Joe bij je te hebben die op een erg aangename wijze je alle informatie verschaft om het bezoek nog aantrekkelijker te maken. Hoe meer je over de levensstijl van jaren terug te weten komt hoe interessanter deze bezichtiging wordt. Na een wandeling van wel 2 uur en volop genoten te hebben van mooie steegjes, watertjes en authentieke woningen stapten we in de bus op weg naar het hotel. Bij aankomst gingen Kaat en Peter meteen met Joe mee naar een ziekenhuis voor de test die later negatief was. Weer een zorg minder en toegang tot de toeristische attracties verzekerd. We hadden een traditioneel Chinees diner bij een prima restaurant waarna we in The Old Town per toeval ons nachtmutsje namen op het terras van een bier café. Niet zo vanzelfsprekend hier. Een gezellige afsluiting van een geslaagde eerste dag. 

Op zondag waren we op tijd ons bed uit en zaten we om 8 uur al in de bus. Na ruim een 1 uur durende trip kwamen we aan bij het hoogte punt van deze reis: The Yellow Mountains. Met een shuttle bus werden we naar de kabelbaan gebracht. Om 10 uur waren we boven en besloten we samen met Joe welke route we zouden gaan lopen. We kozen voor eerst de voorzijde en daarna de achterzijde van het gebied. We waren er op voorbereid dat het een pittige tocht zou zijn. Erg veel trappen op en af. Maar zo ‘fit’ als wij zijn ging het ons goed af. We trokken gaande weg laagjes kleren uit. Het weer was voortreffelijk, 12 graden en zonnig. Precies goed. We namen op tijd onze rust en stopten regelmatig bij de grandioze panorama’s om de mooiste foto’s te maken. Jack kon ook volop vooruit om met zijn INSTA 360 prachtige filmpjes te schieten die hij later tot een mooie compilatie bij elkaar bracht. Het eerste gedeelte was aardig druk. Alleen maar Chinezen die zich over ons, “lawai”, is buitenlanders, verwonderden. We werden dan ook weer regelmatig aangehouden om met hun op de foto te gaan. Zo ook zijn ze erg trots als ze ons in het Engels kunnen begroeten. Wat wij minder prettig vonden waren de groepen bezoekers met een gids met een microfoontje. De info die ze gaven galmde door het gebied. Onuitstaanbaar. Gelukkig werd het in het gebied wat we s’middags bezochten een stuk rustiger. Er waren nauwelijks Chinezen en genoten wij in alle rust van de onbeschrijfelijk mooie vergezichten. We boften zo met het mooie weer. De onmetelijk hoge granieten rots pieken staken majestueus af tegen de strak blauwe lucht met hier en daar een wolkje. Waar we ook zo van genoten waren de loofbomen die inmiddels langzaam veranderen in de prachtigste herfstkleuren en afstaken tegen de, om in dit gebied bekende, pijnbomen. Elke bocht die we maakten over de met grote stenen aangelegde paden gaf weer een ander gezicht. Zo ook bij aankomst boven aan een trap werden we weer verwonderd door wat we zagen. Uiteindelijk moesten we nog even flink doorstappen om de laatste trip met de kabelbaan naar beneden niet te missen. Het was inmiddels 16.30 uur. We hadden volgens Strava uiteindelijk in de 3 uur en 10 minuten die we aan ‘de wandel’ zijn geweest 11,5 KM gelopen met een hoogte verschil van 700 meter. We voelden onze lijven behoorlijk. Maar deze inspanning, welke een hele dag in beslag nam,  was meer dan de moeite waard om deze onvergetelijke belevenis mee te maken. Moe en voldaan stapten we in de bus voor de terugreis naar de stad. Daar kregen we nog een Chinees diner aangeboden waarna we ons afzakkertje namen op het “bier-terras”. De welverdiende nachtrust deed ons allen goed.

Maandag voor het ontbijt werden we al verrast door een telefoontje van Joe. Hij had geen goed nieuws. Er was EEN covid besmetting in het gebied welke we deze ochtend zouden gaan bezoeken, Wuyang. Ander half uur verderop. Na overleg tijdens het ontbijt besloten we om de terugkeer naar Shanghai te vervroegen om zo geen risico’s te willen lopen. De treintickets werden omgezet. We konden voor vertrek nog een heerlijke wandeling maken en stapten om 11.50 uur in de trein. Ook prima, we hadden al twee prachtige dagen achter de rug. Zo waren we om 15.00 uur al thuis en konden we met het bekijken en delen van de vele gemaakte foto’s nog eens nagenieten. Het was een zeer geslaagd weekend en ik ben weer dankbaar dat ik deze trip nog heb mee mogen maken. 

Zo is er weer een nieuwe week begonnen. De herfstvakantie is bij jullie voorbij. De herfst heeft echter wel echt zijn intrede bij jullie gedaan zoals ik in het nieuws zie. Hier is het een erg mooi najaar. Vandaag was het maar liefst nog 26 graden in Shanghai. Dus genieten. Maak er maar een mooie week van!! Tot het volgende blog!! Heel veel liefs, Lenneke!!