Lenneke in Shanghai deel 26

4 november 2018 - Shanghai, China

Hallo beste blog lezers,

Zondag 4 november. Het is 17.00 uur en de duisternis doet al weer zijn intrede. Het is hier vroeg donker, de avond begint al op tijd. Niet vervelend hoor je houdt er rekening mee met je programma. Zo komt de zon ook op tijd op. Wel raar hoor dat zo´n groot land maar 1 tijdzone heeft. Geografisch gezien klopt het niet maar het is een communistisch land vandaar. We zijn zojuist weer thuisgekomen van onze dagelijkse middag wandeling. Met mijn kopje thee aan de keukentafel laat ik me de afgelopen week nog eens passeren.

Maandag 29 oktober. Een week in het vooruitzicht die minder spannende gebeurtenissen in het verschiet heeft, denk ik. In de ochtend begin ik om 8.00 uur met mijn Chinese les, ontbijt met Jack en dan wat huishoudelijke klusjes. Samen lunchen en er dan samen te voet, met rolstoel er op uit. Elke dag weer een ander rondje. Einde van de middag tijd voor mijn huiswerk, koken en daarna samen op de bank. Het Netflixen bevalt ons prima. We hebben wel even rondgevraagd welke films of series aan te raden zijn. Na Homeland deze week The Bodygard en nu zijn we Ozark aan het volgen. We begrijpen helemaal dat het verslavend kan werken. Daarnaast bekijken we ook wat de documentaires te bieden hebben. Planet Earth, wat een onbeschrijflijk mooie beelden laten ze zien. Deze week ga ik ook weer beginnen met sporten bij Tera Welness. Het is maar liefst 6 weken geleden dat ik geweest ben. Dus het spinnen maar weer opgepakt. Uiteindelijk toch maar 1 keer geweest. Na 3 keer met Jack met de rolstoel op pad te zijn geweest begon mijn rug op te spelen. Valt toch tegen een paar uur de rolstoel duwen met soms een helling en drempels nemen. Shanghai is niet echt rolstoel toegankelijk. Toch maar naar mijn lichaam geluisterd en even wat gas terug genomen met betrekking tot mijn lichamelijke inspanningen.

Dinsdag 30 oktober. In de avond een nieuwe activiteit voor mij. Enkele vriendinnen zijn lid van een koor. Het zingen heb ik altijd graag gedaan dus zo nieuwsgierig als ik ben wil ik een repetitie met hun meemaken. Dit om uit te proberen. Ik wil weten wat de sfeer is binnen de groep, welk repertoire ze zingen, hoeveel reistijd ben ik kwijt, word ik er blij van en doe ik er positieve energie mee op. Jawel hoor een gezellige club meiden van verschillende nationaliteiten. Een Amerikaanse zeer enthousiaste dirigente, Silver. Anderhalf uur lang dit keer kerstliedjes gezongen in twee stemmen. Ze zijn blij met mij als alt (kwamen ze nog te kort). Meteen krijg ik te horen dat er over 2 weken een kerst uitvoering is. Het overvalt me maar zeg toch toe. (Ze komen mensen te kort) Daarna zie ik wel of ik er mee door wil gaan. Tenslotte ben ik toch ruim een half uur met de fiets en metro onderweg. Weer met nieuwe mensen kennis gemaakt tijdens deze leuke nieuwe ervaring. Ik krijg een map met het hele kerst repertoire mee naar huis. Nog meer huiswerk, maar van dit huiswerk word ik meer vrolijk dan van mijn Chinees huiswerk. Het blijft zo moeilijk en het kost me daarom ook veel tijd. Maar verder wil ik niet zeuren en houd vol.

Woensdag 31 oktober. In de ochtend komen mijn vriendinnen Wilma en Marie-Thérèse op (zieke)bezoek. Ook gezellig voor Jack, even wat afwisseling in de mensen om hem heen dan mij alleen als persoon. Kan best gaan vervelen. Na de koffie een wandeling naar het kleine park, daarna de lunch. Dit keer een heerlijke volle maaltijd “Bami” soep. We komen zoals gewoonlijk weer tijd tekort om ‘bij gekletst’ te raken. Maar de dames moeten op tijd de deur uit want Jack moet op controle in het ziekenhuis. Heel fijn, we krijgen een lift van Marie-Thérèse, haar chauffeur vindt het geen probleem om om te rijden. De voet van Jack houdt dit keer vocht vast en is aardig blauw. Niet echt een probleem maar betekent wel; meer omhoog met die poot. Nog een extra (2e) week niet belasten, dus na deze week nog een weekje thuis. Gezellig nog een weekje samen thuis, ongekend. Ondertussen heeft Jack met telefoon en laptop toch genoeg te werken alleen het afleggen van bezoeken aan klanten gaat niet lukken.

Zaterdag 3 november. Vandaag eerst een bericht naar mijn beste vriendin sturen. Het is al weer 11 jaar geleden dat we onverwacht afscheid van haar man (na een hartaanval) hebben moeten nemen. Wat gaat de tijd toch snel. Ze reageert; de hele film van de gebeurtenis op die onvergetelijke dag is nog eens gepasseerd. De mooie herinneringen houden haar sterk, ik ben zo trots op haar zoals ze er mee omgaat! Het verdriet wordt minder maar het gemis blijft. Fijn om op zo’n speciale dag nog even contact met elkaar te hebben.

Verder tot de orde van de dag. We hebben een plan voor vandaag. Het omruilen en een week verlengen van de huur van de rolstoel. Hij is te klein, vandaar dat ik zo veel last van mijn rug heb gekregen. We gaan om 11.30 uur de deur uit. We zijn erg tevreden over het gebruik van de metro, nu gaan we uitproberen of hij ook rolstoel toegankelijk is. Het lijkt wel of dat we voor Radar werken. We lopen naar de shopping mall, waaronder 2 metro lijnen lopen. Tijdens het zoeken naar de lift die ons 2 verdiepingen onder de grond moet brengen, verlies ik mijn vest. Eerste tegenvaller, hij is van de handvaten van de rolstoel gevallen. Zoeken, vragen en na mijn telefoon nummer bij de informatie desk achter gelaten te hebben gaat de toer verder. Helaas lukt het niet om met de lift op het metro perron te komen. Tweede tegenvaller. Dan toch maar eerst een bakkie doen bij Starbucks want het zou wel eens meer tijd kunnen gaan vergen vandaag voordat we ons doel kunnen bereiken. Een taxi besteld, na 15 minuten wachten arriveert hij. Helaas er ligt een grote gastank achter in de auto dus de rolstoel past er niet in. Derde tegenvaller. Inmiddels zijn we een uur verder. De tweede taxi brengt ons zo naar het adres welke we van Kris, onze vriend, hebben gekregen. Hij heeft namelijk vorige week de rolstoel voor ons geregeld en opgehaald. Maar wat blijkt het adres klopt niet. Vierde tegenvaller. Er is daar helemaal geen rolstoelverhuurwinkel. We zijn wel in de goede buurt. Dus gaan we aan de wandel, op zoek. Met het bewijsbriefje van de huur in onze handen komen we bij twee andere zaakjes, helaas. Dus toch maar Kris gebeld, onze Chinees sprekende helpdesk. Hij kan er over een uur met de metro zijn, woont namelijk aan de andere kant van de stad. Ondertussen moeten onze magen gevuld worden en gaan we eten in een Chinees restaurant. Heel erg lekker, een goede tijdsbesteding. Als Kris arriveert blijkt hij zich vergist te hebben in het adres. Kan gebeuren, maar ook nu wordt het weer zoeken. Hij springt op de fiets en zoekt. Wij inmiddels wachten op straat en ik in mijn bloesje (daarvoor ‘had’ ik mijn vest bij me..) aardig fris. Na een kwartier, Kris opgelucht in zicht. De andere kant op van deze straat.... Aangekomen bij het juiste adres blijkt dat een grotere maat rolstoel alleen maar voor de verkoop is. Balen, vijfde tegenvaller. Niet getreurd weer bij de andere adressen langs. Vissen we wederom achter het net. Ze verkopen alleen of verhuren per uur. Zesde tegenvaller. Inmiddels begin ik er genoeg van te krijgen, maar we geven niet op. Tijdens het wachten ben ik op onderzoek uit gegaan. In het kanker ziekenhuis op de hoek zijn ook rolstoelen te krijgen. Dus Kris met Jack er op af. He he eindelijk een schot in de roos. Voor 5 dagen een goede maat rolstoel. Uiteindelijk waren we, na 5,5 uur om 17.00 uur moe en weer een hele ervaring rijker na dit avontuur en een vest minder, thuis. Een mens kan toch wat meemaken. Nu kan ik er om lachen. Dat was gisteren wel anders.

Met dit avontuur wil ik mijn blog afsluiten. Foto’s heb ik deze week niet. Ik wens jullie een fijne week en heel veel liefs! Lenneke

Foto’s

5 Reacties

  1. Anneke:
    4 november 2018
    Hey Lennie. Zingen in een koor is echt wat voor jou hoor. Hoop echt dat je het leuk en gezellig gaat vinden. Lijkt mij zelfs nog wel leuk alleen ik ben geen toegevoegde waarde. Hihihi. Wat een verhaal zeg van die rolstoel. Jeetje mina. Maar uiteindelijk komt het toch weer goed. Liefs en dikke kus.
  2. Lia:
    4 november 2018
    fijn dat je er weer een hobby bij hebt en van zingen wordt je altijd vrolijk vind ik
    en wat een gedoe om een goede rolstoel te krijgen en ook nog maar voor een week,
    maar je kunt weer met Jack op pad en dat is het belangrijkste

    groetjes
  3. Marja Van Der Vliet:
    4 november 2018
    Hoi Len, Ja dat zingen is echt iets voor jou, word je zeker blij van. Wel balen van de rolstoeldag. Ik snap de frustratie. Nog een hele fijne week samen, Groetjes en dikke knuffel en kus
  4. Dorethé:
    4 november 2018
    Hoi Lenneke,
    Leuk dat je gaat zingen. Misschien als je je Chinese les gaat zingen gaat dat ook beter en zie je daar niet meer zo tegenop. Haha. Pech dat er zoveel vocht in Jack zijn voet blijft zitten. Maar ja, ieder nadeel heeft zijn voordeel, is hij toch nog wat langer bij je thuis. Alles komt goed. Groetjes en tot volgende week.
  5. Janneke en Mario:
    13 november 2018
    Een hele ondernemende week weer achter de rug. Hoop dat Jack snel beter word wat hopelijk sneller gaat als hij van jou zang oefeningen kan genieten.