Lenneke in Shanghai, deel 36

Hoi allemaal,

Daar ben ik weer terug van weggeweest. Maandagochtend (4-2) vertrokken en zaterdag ochtend (9-2) weer thuis. Ik heb 5 nachten bij de Chinese familie Pan doorgebracht. Hoe het zo is gekomen hebben jullie uitgebreid kunnen lezen in blog 35. Mijn voorbereidingen voor dit bezoek bestond o.a. uit een telefoontje met Kris. Daarin had ik veel vragen; wat moet ik aan kleding meenemen, wat voor cadeaus kan ik kopen, wat wordt er van mij verwacht, zijn er nog gebruiken of gewoonten waarvan ik op de hoogte moet zijn? Zijn antwoorden waren duidelijk en kon ik aan de slag. Daarnaast wilde ik ook nog voor verrassingen zorgen. Tijdens onze fietstocht op de zaterdag hebben we voor ‘pa’ (de vader van Eva) twee bronzen beeldjes gekocht in de vorm van draakjes. Voor ‘ma’ (de moeder van Eva) kwamen we een mooie sjaal tegen. De reden dat ik de ouders van Eva ‘pa’ en ‘ma’ noem is omdat het niet gebruikelijk is om ze bij de voornaam te noemen, deze weet ik ook niet. Op de zondagochtend ben ik ijverig in de keuken aan de slag gegaan en heb hier mijn eerste echte Hollandse appeltaart gebakken. Het reizen met de trein maakt het mogelijk om dit mee te nemen. Mijn rolkoffertje en rugzak waren zo gepakt. In bed voel ik toch een spanning opkomen. De gedachte hoe de komende week, het voelt aan als een nieuw avontuur, zal gaan verlopen houdt me toch nog wel even bezig.

Maandag 4 februari. Als ik op sta kijk ik altijd eerst even, onder het genot van een kop thee, op mijn telefoon of er berichtjes van het thuisfront zijn. Ja hoor heel lief allemaal wensen voor een goede reis en een fijn verblijf. Om 10.45 uur klaar voor vertrek. In plaats dat Jack vertrekt, ga ik met mijn bagage de deur uit op naar de metro. Jack verrast mij en brengt mij weg naar het treinstation, zeker zo gezellig. Hij gaat zelf vanaf dinsdag reizen naar Manilla en Bangkok. Het is heel relaxt reizen vandaag want de metro’s zijn zowat leeg. Vanwege het aankomende Chinese Nieuwjaar zijn de meeste mensen al vertrokken uit Shanghai naar hun Hometown. Na 3 kwartier onder weg te zijn geweest en mijn return ticket opgehaald te hebben nemen we op het treinstation afscheid. Ondertussen geef ik mijn ogen goed de kost. Ik zie vooral hele families op reis gaan en geniet als ik een opa en oma hun kleinkind zie verwelkomen. Dat heb ik weer over 3 weken! Mooi vooruitzicht.  Ook hier zijn de controles ‘streng’, op vertoon van je paspoort en nadat je bagage door de scan gaat mag je door. Toch een treurig gezicht om die appeltaart, wel goed beschermd overigens, te zien verdwijnen in dat scan apparaat. Maar hij komt gelukkig weer ‘heelhuids’ van de lopende band. Ik heb nog een uurtje voordat ik naar de gate moet dus eerst maar met een kop thee van de Starbucks en mijn broodje met kaas mezelf geïnstalleerd in de koffie corner. Met het oog op ‘de momenten voor mezelf’ deze week heb ik het boek “Groeten uit de Amazone” van de Helmondse schrijver en vriend Jan-Willem van den Enden (ook nog eens de oom van Kris) meegenomen. Na ook de eerste twee delen, “Testament van de eenzaamheid” en “Sarras” van hem met heel veel plezier gelezen te hebben, maak ik een begin. Al snel zit ik in het weer aankomende spannende verhaal verstrengeld. Zo vliegt de tijd en moet ik mezelf aansluiten voor de rij van gate 26. Het is georganiseerd als op een vliegveld, goed en vlot en op tijd. Al snel heb ik mijn stoel in de hogesnelheidstrein gevonden. Mijn plek voor de komende 2½ uur waar we met een topsnelsnelheid van 320 KM/uur naar de bestemming Ma ’anshan gaan. Het voordeel van het reizen met deze trein is dat je erg veel beenruimte hebt, een tafeltje voor je en een stoel waarvan je de rugleuning naar achteren kunt doen. Zo ook komt er steeds personeel langs om versnaperingen te verkopen. Ik ben denk ik de enige Westerling in de hele trein dus bekijks, zeg maar aanstarende Chinezen, genoeg. In mijn rij zit een familie die op weg is naar hun nichtje. Het manneke van 7 probeert met mij te communiceren. Valt niet mee met mijn nog zeer beperkte woordenschat in het Mandarijn. Maar wat vooral voor mij geldt is dat ik over een drempel moet om het te proberen te spreken en vooral heel veel ‘bluffen’. Niet alleen de trein ‘vliegt’ over een minder aantrekkelijk vooral stedelijk landschap maar ook de tijd ‘vliegt’ voorbij. Mijn bestemming voor de komende dagen is bereikt.

Het is inmiddels 16.00 uur. Ik had beloofd om Kris en Eva, die de zondag al zijn aangekomen, een berichtje te sturen. Geen verbinding dus niet gelukt nu maar hopen dat ze bij de uitgang staan. Jawel hoor zo gespot en het is een blij weerzien. Eva maakte zich al druk wat ze haar ouders moest vertellen als ik er niet zou zijn. We nemen de taxi en 20 minuten later arriveren we voor een hoog flatgebouw. Ma’anshan is een stad met ook enkele miljoenen inwoners waar je nu weinig van merkt i.v.m. de rust op straat.  De ouders van Eva wonen 18 hoog in een 2 slaapkamer appartement. Het ziet er netjes maar niet sfeervol uit. Twee grote lichtbakken aan het plafond en geen decoraties aan de muur. Ik moet heel erg wennen aan de temperatuur in huis met alleen vloerverwarming is het slechts 17 graden. Ik was al gewaarschuwd dus mijn thermokleding en dikke vest komen goed van pas deze week. Samen met Kris kom ik er niet achter waarom ze het niet warmer stoken. Die kou komt de gezelligheid niet ten goede. Het dragen van een jas in huis is hier heel gewoon. Zo ook is het enige daglicht een meter raam in de huiskamer.  Ik word zeer welkom ontvangen door ‘pa’ en ‘ma’ (beide 53 jaar oud). Het bezoek voor “oudjaars avond”, de vader van ‘ma’, haar twee zussen, een broer en een neef, zijn al gearriveerd. Ook zij schudden mij de hand. Dan schenk ik mijn cadeautjes. De ‘draakjes’ worden meteen in de kast achter het glas gezet, met de sjaal oogt ‘ma’ blij. Chinezen zijn moeilijk te ‘lezen’ met wat ze voelen of wat ze ergens van vinden. Ze tonen in deze situaties nauwelijks emotie. De appeltaart daar tegen over wordt erg goed ontvangen. Ook de familie leden moeten even van dichtbij komen kijken en de eerste foto’s worden gemaakt. Ik vraag Kris, die na 4 jaar nu vloeiend Chinees spreekt, om het volgende uit te leggen. Kris is de neef van twee goede vriendinnen van mij en elke verjaardag die in de familie Martens gevierd word brengt oma Martens, Leny, haar eigen gemaakte appeltaart mee. Traditie dus in de familie Martens. Deze traditie zet ik graag op deze manier voort. Ook Kris glundert van oor tot oor hij weet wat voor lekkernij hem te wachten staat. We gaan met z’n allen aan tafel om van de heerlijke gerechten die ‘ma’ met veel aandacht heeft bereid te genieten. Voor mij wordt, heel verrassend, een heerlijke Franse rode wijn ingeschonken. De appeltaart als toetje gaat er smakelijk in. Daarna volgt het hoogte punt van de avond; “The Spring Festival Gala”. Dit is een TV show van 20.00 uur tot 01.00 uur waar zo’n 1.17 biljoen mensen naar kijken. Maar liefst 42 miljoen meer dan vorig jaar. De hele avond komen er voorstellingen voorbij in muziek, dans, acts en toneel. Het is voor mij een lange zit maar geniet wel van de dans voorstellingen die door soms wel met honderden in geweldige choreografie wordt uitgevoerd. Goed 22.00 uur gaat de familie naar huis, ‘pa’ en ‘ma’ gaan al voor 24.00 uur naar bed. Ik ben volledig verbaasd, dacht dat het nieuwe jaar met meer ‘bombarie’ ingeleid zou worden. Wij wensen elkaar, met z’n drietjes, een mooi nieuwjaar. Dit voelt echt heel vreemd en ik had mezelf er veel meer van voorgesteld. Eva is zeer teleurgesteld want dit jaar is het voor de eerste keer dat er geen vuurwerk af gestoken mag worden. Andere jaren gingen ze boven op het flatgebouw naar het vuurwerk kijken. Na deze eerste dag ga ik behoorlijk vermoeid door de reis en alle indrukken naar bed. Fijn dat in deze kou een elektrische deken mijn bed al heeft voorverwarmd.

Dinsdag 5 februari. Na een goede en lange nachtrust staat er een Chinees ontbijt klaar; Dumplings. Een soort van dun deeg zakje met vulling van vlees en groenten. Zou voor mij nooit een keuze zijn maar is hier een lekkernij. Ik doe mijn best om er een paar op te eten. ‘Ma’ geeft mij een dik fleece (huis)pak, broek met jasje om aan te trekken tegen de kou. Deze trek ik dankbaar aan. Denk ondertussen….mijn Carnavals pak al binnen…In de middag maken we met z’n 3-tjes een wandeling naar een shoppingmall. Vanwege nieuwjaarsdag is het een drukte van jewelste, iedereen is vrij. Niet echt mijn favoriete bezigheid. Ik dacht dat we op familie bezoek zouden gaan maar dat gaat om een of andere reden niet door.  Einde van de middag thuisgekomen bedenk ik wat we nog kunnen doen vandaag. Thuis had ik nog even een ‘helder moment’ en het spel Rummicub in mijn rugzak gestopt. Het komt nu goed van pas. Kris kent het en we leren het Eva aan. Al snel komt ‘pa’ er nieuwsgierig bij zitten en is ook zo ‘verkocht’. Naarmate het spel vordert worden ze steeds enthousiaster. Het schept sfeer en gezelligheid in huis. Ondertussen is ‘ma’ al weer druk in de keuken bezig. Tijdens het avond eten laten we ons  weer verwennen door de heerlijkste gerechten. Zo knap, zo’n 10 schaaltjes en elk gerecht heeft een eigen smaak. ‘Ma’ heeft de recepten niet op papier, het is haar hobby en bereidt ze uit haar hoofd. Als ik voorstel om in Shanghai een Chinese kookcursus te geven aan mijn Nederlandse vriendinnen wordt er hartelijk gelachen. Het eten met stokjes wil mij nog steeds niet goed lukken. ‘Ma’ heeft het in de gaten en stopt mij een lepel toe, gered. Ik moet echt veel meer oefenen. De avond brengt ieder voor zich door. Ik verdiep me weer in het spannende verhaal van Jan-Willem wat zich afspeelt in Helmond, Eindhoven en Breamdonck, een door de schrijver verzonnen naam voor het dorp Nuenen. Ik geniet volop van de herkenbare passages die ik zo voor me zie. De rode draad is een stukje van het leven van Vincent van Gogh toen hij in Nuenen verbleef. Laat er nou die middag in het winkelcentrum levens grote afbeeldingen van schilderijen van Vincent hangen. Toeval???? Ik stuur Jan-Willen meteen de foto’s. Chinezen; meester in het kopiëren, daar was vroeger hun economie op gebaseerd.

Woensdag 6 februari. Vandaag gaan we op tijd met z’n 3-tjes naar Nanjing. Een grote miljoenen stad die in het verleden nog 10 jaar lang de hoofdstad van China is geweest. Na drie kwartier met de taxi nemen we op het station de metro naar het centrum. Het belooft een mooie dag te worden. Als de zon ’s middags doorkomt tikt de thermometer zelfs 16°C aan. Als eerste bezoeken we het grote stadsmuseum. De rijen mensen voor de ingang is ongekend, ik weet niet wat ik zie zo’n drukte. Wij boffen als buitenlanders hoeven we niet in de rij voor een kaartje maar kunnen deze aan de balie kopen. Een meevaller, scheelt weer in tijd. In de zalen die goed begaanbaar zijn zien we schilderijen, beelden en kaligrafie. Mijn belangstelling gaat vooral naar de tijdelijke tentoonstelling van 3 Renaissance meesters; Leonardo da Vinci, Michelangelo en Raffaello. Zeer indrukwekkend en de moeite waard met maar liefst 68 werken van deze groot meesters. Helaas voor mij is de uitleg naast de werken en de audio toer in het Chinees. We eten in een restaurant aan de voet van een tempel waarna we de stadsmuur op gaan. Mijn gedachten gaan naar de Chinese Muur die ik nog eens hoop te mogen bezoeken. Een mooie wandeling tussen twee meren sluit dit bezoek af. Met de taxi gaan we naar het stadscentrum waar de hoofdstraat een MUST SEE is. Nou voor mij dus echt niet. De duizenden mensen die door dit voetgangers domein struinen geven mij een zeer beklemmend en onveilig gevoel. Een gekkenhuis. Wat als er een noodsituatie uit breekt, je kunt geen kant op. We laten het bezoek aan de lampionnen show en een rondvaart door de wateren aan ons voorbij gaan. Dus ook het uren in de rij staan voor een kaartje. Vreemd, dat hebben de Chinezen er dus wel voor over.  We zoeken de eerste toegang tot de metro op. Niet toegankelijk dus, zo druk. Dan maar verder lopen op naar het volgende metro station. Uiteindelijk na een ritje met de metro, frietjes bij de KFC, taxi rit waren we om 21.30 uur pas thuis. Toen smaakte het rode wijntje echt lekker en was het daarna heerlijk om in mijn bedje weg te duiken. 

Donderdag 7 februari. Voordat ik hier aan mijn dag begin eerst even een berichtje op de familie app. Het is vandaag 2 jaar geleden dat we afscheid hebben genomen van papa, het blijft een speciale dag. Goed om er even bij stil te staan; “papa blijft vol in onze herinnering en diep in ons hart”. Terug naar de dag van vandaag. Om half 11 komt het nichtje van Eva met haar man ons ophalen. Ik had ze maandagavond ook al even ontmoet. We gaan naar opa, de 78-jarige vader van ‘ma’. Hij is fit en vitaal en woont nog op zichzelf in de oude woning van de familie van Eva. Hij is blij met de komst ik krijg drinken. De 4 kleinkinderen krijgen ieder een rode enveloppe met geld erin. Dat is hier een gewoonte. Ook werkgevers geven rode enveloppen aan hun werknemers met nieuwjaar. Hij verontschuldigt zich naar mij toe en mag er voor in de plaats een eigen gemaakt armbandje uitkiezen. Gemaakt van perzikpitten. Het brengt geluk!! Doe hem dus maar niet meer af!! Daarna gaan we naar een Chinees restaurant; “Hotpot”. Het bestaat uit 14 kamers met ronde tafels, plaats voor 8 personen. In het midden van de tafel wordt en grote pan met bouillon geplaatst waarin je het eten kunt koken. Een soort van fondue maar dan wat uitgebreider. We krijgen vis, vlees en groenten. Ondertussen kletsen Eva en haar nichtje volop. Ze zien elkaar nauwelijks en zijn benieuwd naar elkaars leven. Op een gegeven moment horen we muziek en moet ik gaan filmen. Drie personeelsleden komen een dansje in onze kamer doen. Dit hebben ze speciaal aangevraagd. Erg grappig. Ik bied aan om de rekening te betalen, absoluut onmogelijk. Als je wordt uitgenodigd worden ook de kosten betaald en wordt er bepaald wat er wordt gedaan. Weet ik dat ook weer. Hierna bezoeken we nog even een winkelcentrum en laten Eva en ik onze nagels doen. ‘Ma’ heeft weer vreselijk haar best gedaan en ik moet toch echt even kwijt (via Eva die het voor mij vertaalt) dat ik haar kookkunst prefereer boven de hotpot. Ze is er stil van, Chinezen zijn namelijk helemaal niet gewend om complimenten te ontvangen. Voor het naar bed gaan nog een potje Rummicub. Ik ben erg blij dat ik het heb meegenomen.

Vrijdag 8 februari. Er is de afgelopen nacht zeker 10 centimeter sneeuw gevallen. De wereld ziet er nu heel anders uit. De temperatuur is in twee dagen 15°C gezakt. Samen met Kris neem ik de taxi naar het meer in het centrum van de stad. We maken een wandeling om het meer en schieten mooie plaatjes in de sneeuw. Het kind in Kris komt weer even naar boven en hij kan het niet laten om sneeuwballen te gooien. We warmen ons op bij de Starbucks waar ik mij de cappuccino en croissant goed laat smaken. Inmiddels is de koude wind gaan liggen en de temperatuur gestegen. We lopen de hele weg naar huis, heerlijk om de benen te strekken en van de calorieën van al dat lekkere eten van de afgelopen week af te komen. Onderweg nog even een mooie bos zonnebloemen gekocht voor ‘ma’. Ze is erg verrast en ik bedank haar voor de gastvrijheid. Ondertussen probeert Kris een taxi voor mij voor de zaterdagochtend 6 uur te regelen. Mijn trein gaat namelijk al om 7 uur. Helaas niemand reageert, waarschijnlijk te vroeg en het gaat vannacht weer sneeuwen dus wordt het ook glad. Dan bedenkt hij het volgende plan. Kris gaat naar beneden naar de weg, houdt een taxi aan en maakt de afspraak voor de volgende ochtend. Hij hoeft geen aanbetaling te doen maar belooft wel een stevige vergoeding. Het is een risico maar we hebben geen keus. In de avond bellen ze de chauffeur om nog eens de afspraak te herhalen. Hij komt een half uur eerder, 5.30 uur. Op hoop van zegen, dan gaat het gerucht de ronde dat ook de treinen vertraging hebben. We zien het wel, ook wil ‘pa’ mij eventueel nog wel met de brommer brengen. Na weer een heerlijke laatste maaltijd spelen we Rummicub en hebben we een gezellige avond. Van ‘pa’ krijg ik nog een doosje met speciale thee en ik vertel hem dat ik de Rummicub voor hun achter laat. Hij is echt blij! (Later hoor ik van Kris dat ze de zaterdagavond tot 24.00 uur nog met z’n 4-tjes Rummicub hebben gespeeld, mooi toch!)

Zaterdag 9 februari. Ik word wakker als ik Kris aan de telefoon hoor. Het is de taxichauffeur, hij is er al 5.20 uur. Een hele opluchting. Ook ben ik blij voor Kris, hij was zo bezorgt om mij, de lieve schat. Kris zijn gevoel bij deze man was toch goed. Snel aangekleed, ‘ma’ heeft nog een ontbijt voor onderweg ingepakt en 10 minuten later neem ik beneden bij de taxi afscheid. Na 20 minuten heel rustig gereden te hebben geef ik de man meer dan genoeg geld. Ik denk dat hij de komende dagen niet hoeft te werken, maar ik ben dan ook veilig en op tijd bij het station. Dit was me dubbel en dwars waard! In de trein lees ik mijn boek van Jan-Willem uit terwijl het witte landschap voorbij raast. In Shanghai aangekomen is ook de sneeuw verdwenen. Ik pak de metro en ben om 10.00 uur thuis. Lekker op tijd. Dat is voor Jack wel anders. Hij is gisterenavond in de lounge op het vliegveld van Bangkok, na een zeer vermoeiende werkweek, in slaap gevallen en heeft zo zijn vliegtuig gemist. Balen en komt pas om 16.30 uur thuis. Zo maakte ik me druk over mijn terugreis en loopt het verkeerd met zijn vlucht. Maar uiteindelijk komt alles goed en zitten we dan toch s’ avonds samen vol met verhalen aan tafel.

Mijn verhaal is toch langer geworden dan ik had gedacht. Bedankt voor jullie tijd! Ik kijk terug op weer nieuwe ervaringen en belevenissen van de afgelopen indrukwekkende, bijzondere en geslaagde week. Het was de moeite waard. Heel veel groetjes en voor jullie allemaal; maak er een mooie week van!! Veel liefs Lenneke

PS Dit blog had ik zondag al klaar om te posten maar om een of andere reden niet gelukt. Uiteindelijk via het 'oude beheergedeelte' geprobeerd en ja hoor.....veel lees plezier gehad? Tot in blog 37!