Lenneke in Helmond, deel 111

Hoi lieve trouwe blog volgers,

Is het jou opgevallen? Dit keer weer “Lenneke in Helmond”…. Het valt me zwaar om aan mijn blog te beginnen. Er is namelijk de afgelopen 3,5 week erg veel gebeurd. Ik ben niet voor niets eerder naar Nederland gereisd. Het gaat om mijn dierbare zus Anneke. We hebben afgelopen zaterdag afscheid van haar genomen. Heel erg verdrietig maar ik ga het proberen te vertellen. Jullie waren van haar situatie niet op de hoogte daar ze mij voorheen duidelijk heeft gevraagd er niet over te schrijven in mijn blog.

Voorjaar 2018, net na ons vertrek naar China, was er bij Anneke baarmoeder kanker gediagnostiseerd. Na een operatie, chemo en bestraling werd ze weer helemaal ‘de ouwe’. Ze pakte hierna haar leven weer op. Werk, sporten als voorheen. Tot voorjaar 2020. De kanker was weer terug. Een grote klap. Weer de welbekende ‘molen’ in en een chemo kuur. Haar conditie ging langzaam achteruit en ze had last van allerlei ongemakken. Maar Anneke zou Anneke niet zijn als ze niet deed wat ze nog wel kon. Vooral positief blijven en de schouders eronder. Helaas rond de kerst weer slecht nieuws. De kanker was voor de derde keer terug. Zo’n domper. Geen keus en er werd een 3e chemo kuur geregeld. Ondertussen voelde Anneke zich steeds minder goed. Na de 3e behandeling werd er een MRI-scan gemaakt om te kijken wat voor effect de kuur had. Op goede vrijdag, 2 april, kreeg ze het slechtste nieuws. De behandelingen hadden helemaal niets teweeg gebracht en de kanker was zelfs uitgezaaid. Hier zaten we niet op te wachten. Anneke had ons wel op een slechte uitslag voorbereid. Ze kende inmiddels haar lichaam en het voelde helemaal niet goed. Ze was al enkele weken aan het hoesten, uitzaaiingen op de longen. Het deed haar lijf erg veel pijn en de vermoeidheid nam toe. Maar toch nog hoopvol op een mooie laatste zomer. Kwestie van maanden dacht ze zelf. Ron had nog een vakantie week met het gezin geboekt. Op paaszondag heeft ze nog 9 holes gegolfd!!!! Maar als een mokerslag kreeg ze dinsdag op woensdag nacht een hersenbloeding. Haar zicht verloor ze. Op vrijdagochtend kreeg ze er weer een tia overheen met alle gevolgen van dien. Hiermee kon ze niet verder. Ze was op, de strijd verloren. De kanker had het van haar overgenomen. Vrijdagmiddag de keuze gemaakt om de natuur een handje te helpen. De medicatie voor palliatieve sedatie werd toegepast. Anneke viel in een diepe slaap en hoefde niet meer te lijden. Heerlijk thuis in haar eigen bed met de vertrouwde geluiden en geuren om zich heen. Vroeg in de ochtend is ze op maandag 12 april op 61 jarige leeftijd overleden. Hoe snel kan het gaan, binnen een week. Gewoon niet te vatten en zo triest voor Ronald en hun dochters, Merel en Fleur. Gelukkig heeft Anneke haar kleindochter Luna nog 2,5 maand mogen meemaken.

Wij zijn zaterdag 3 april, de dag na het slechte nieuws, op vakantie gegaan. Een georganiseerde reis naar Dali, Shangri-La en Lijiang. Maar liefst 3,5 uur vliegen van Shanghai, tegen de Tibetaanse grens. Het lijkt inmiddels een eeuwigheid geleden na wat er allemaal is gebeurd. Ik had dagelijks contact met Anneke tot woensdag. Fleur belde om het slechte nieuws van de hersenbloeding te vertellen. Inmiddels besloot ik met Jack om mijn reis van 20 mei naar Nederland naar voren te halen om toch nog wat tijd met Anneke door te kunnen brengen. Het vreselijke nieuws van de vrijdag daarna zette mijn wereld op z’n kop. Anneke was al in slaap gebracht. Ik had haar zelfs niet meer kunnen spreken. Gelukkig had ze wel een mooi spraakbericht voor mij achtergelaten. We kwamen zaterdag om 13.45 uur thuis in Shanghai. Dan verkeer je in een ‘rollercoaster’ en gaat alles razend snel. Gelukkig kon Jack de eerst volgende rechtstreekse vlucht naar Amsterdam voor mij boeken en zaten we om 21.00 uur in de taxi op weg naar het vliegveld. Jack heeft mij uitgezwaaid, hij kreeg het voor zichzelf niet zo snel geregeld om mee te gaan. Daarnaast moeten wij nog steeds bij terugkeer 2 weken in quarantaine. Om 8 uur kwamen Niels en Rens mij zondagochtend van Schiphol ophalen en reden we meteen naar Heeswijk-Dinther. Anneke was in een diepe slaap maar nog in leven. Ik kon haar aanraken en alles wat ik nog wilde vertellen tegen haar zeggen. Dankbaar dat ik dit beetje contact met haar nog mocht meemaken. Bij het afscheid van haar gezin nog de wens uit gesproken dat het maar niet te lang moest duren. Ze kon gaan, loslaten, het aardse leven verlaten. 

Maandagochtend het verlossende telefoontje, Anneke was overleden. Alsof ze nog op mij heeft gewacht. Het voelde vooral erg onwerkelijk. Het is veel te snel gegaan, niemand had dit kunnen voorzien. Inmiddels hebben we ook het afscheid, de crematie, achter de rug en begint het feit te bezinken dat ze er echt niet meer is. Het heeft tijd nodig om te beseffen dat we zonder haar verder moeten. Haar afscheid was erg mooi en onvergetelijk. In een tijdslijn begonnen wij,  Kees, Lies en ik, met een verhaal over haar jeugd op de Engelseweg. Ik sloot af met het lied “Family Tree” van Venice. Ik zong de Nederlandse versie “De Familie boom”. Het was een wens van Anneke. In februari 2017, 4 jaar geleden, heb ik dit ook voor papa gedaan. Heel bijzonder. Tilly, haar vriendin vanaf de kleuterschool, vertelde over hun ruim 55 jaar vriendschap. Ook Miranda een goede vriendin had een mooi verhaal. Tussendoor kwamen de foto’s voorbij welke Rens met Merel en Fleur had uitgezocht. De voordracht van Merel en Fleur over hun moeder gaf nog eens aan wat voor een prachtig mens Anneke was. Fleur sloot af met een dans, zo mooi. Ron had samen met Rens nog bewegende beelden van Anneke uitgezocht. Het ontroerde vreselijk. Een afscheid welke ze verdiend heeft en helemaal zoals ze het zelf wilde. 

Nu moeten we de realiteit onder ogen zien en verder gaan met ons leven, zonder Anneke. Ze zit heel diep in ons hart en blijft in onze gedachten. We hebben van haar geleerd dat als het even niet mee zit je er niet bij de pakken neer moet gaan zitten maar positief blijven om er toch iets van te maken. We zijn erg trots op haar zoals ze met haar ziekte is omgegaan en het vooral voor haar omgeving zo draaglijk mogelijk heeft gemaakt. We hadden haar graag nog wat jaren gegund maar we moeten accepteren dat het leven beslist. We hebben erg veel steun van familie en vrienden gekregen. Dit helpt enorm en geeft kracht om met dit grote verlies en het gemis om te gaan. Fijn dat ik 21 juni, na de geboorte van het zusje voor Musa, pas terug vlieg naar Shanghai. Kan ik er nu nog enkele weken zijn voor de familie.                         Ja “The Circle of Life”, kan ook heel wreed zijn, geboorte en de dood liggen erg dicht bij elkaar.

Dit verhaal had eigenlijk een reisverslag moeten zijn van een prachtige vakantie week. Helaas hing er een dikke schaduw boven. Jullie houden dit en de prachtige foto’s nog van mij te goed. Veel liefs, Lenneke