Lenneke in Helmond, deel 80

Lieve allemaal,

Het is al weer 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Inmiddels toch wel weer het een en ander meegemaakt in het nooit saaie Helmond. Sinds we hier zijn ben ik teruggevallen in mijn ‘oude’ leventje met een uitzondering dat ik niet werk. Het bevalt me uitstekend en voel mezelf erg bevoorrecht. Ik heb zeeën van tijd en doe vooral dingen waar ik blij van word.  Maar het blijft vreemd zoals ons leven nu loopt. Wie had dat kunnen denken?

Een vooruitzicht op onze terug keer naar Shanghai is nog lang niet in zicht. Het Visa kantoor is nog steeds op slot. Ze laten liever geen ‘white noses’ binnen die misschien een virus meebrengen. Er gaan wel steeds meer vluchten naar China maar het risico dat we daar in centrale quarantaine moeten is groot. Dit betekent 2 weken in een klein hotelletje waar elke dag 3X een dienblad met eten voor de deur wordt gezet. Als je mij ‘gek’ wilt krijgen moet je mij vooral zo ‘opsluiten’. We hopen dat tegen de tijd dat wij onze visa’s hebben de quarantaine regeling ook wordt versoepeld zodat we alleen thuis in quarantaine hoeven. We zien wel, wachten af en hebben geduld. Het zou zo maar september of oktober kunnen worden. Jack heeft genoeg te werken en mag sinds 2 weken, 2 dagen per week naar kantoor in Bakel. Zo ook is hij na het klussen bij Niels nu druk bezig bij Rens en mama. Ons ‘andere leven’ in Shanghai verdwijnt steeds meer naar de achtergrond.

Zo hebben we inmiddels onze caravan van stal gehaald en uitgeleend aan ons nichtje Jessie. Ze woont er voor 5 weken in terwijl ze haar laatste stage plek vervult voor haar afstuderen van de opleiding dierengeneeskunde. Lekker praktisch. Hierop aansluitend hebben wij zelf 2 weken op een camping in Zeeland geboekt. Een heerlijke vooruitzicht. Daarnaast waren wij blij verrast met de uitnodiging om voor een feest van een collega van Jack, Kalef en zijn vrouw Marina, naar hun zomerhuis in Estland te komen. Het kan gelukkig doorgaan en hebben we voor een weekje geboekt. Naar de hoofdstad Tallinn is het  nog ruim 2 uur vliegen. Estland komt na Letland en Litouwen. Het ligt tegen Rusland en tegen over Finland. Van de foto’s die ik gezien heb ziet het land er erg Scandinavisch uit. Ik moet mezelf nog ‘inlezen’. Heb erg veel zin in dit nieuwe avontuur.

5 Weken geleden ben ik zowel bij Saskia in Hilversum als bij Mariëtte in Vught op bezoek geweest. Ik heb hun de afgelopen 2 jaar in Shanghai leren kennen en zijn erg dik bevriend geraakt. Best raar als je elkaar dan hier in Nederland ontmoet. Saskia woont met haar oudste zoon, die in Amsterdam studeert, in een huurhuis in Hilversum. Ze hebben hun eigen huis in Bussum verhuurd. Haar dochter studeert en woont in Amsterdam. Haar man Björn en jongste zoon, die zijn middelbare school moest afronden, zijn nog in Shanghai. Ze zijn al 3 maanden van elkaar ‘gescheiden’. Geen prettige situatie. Saskia kon nog net met de laatste vlucht voor de ‘lockdown’ naar Schiphol om bij haar kinderen te zijn. Toen wisten we echt niet wat er te verwachten was.  Björn zijn werk bij de RABO bank in Shanghai ging door. We hebben heerlijk gewandeld over de prachtige Gooise heide welke me erg aan de Strabrechtse Heide deed denken. Genoeg tijd samen doorgebracht om ‘bij te kletsen’. Het was een heel prettig weerzien. 

Zo ook een gezellig dagje bij Mariëtte doorgebracht. Zij is met haar man Chris in december na een expat leven van 25 definitief teruggekomen naar Nederland. Hun 3 kinderen studeren ook hier. Ze hebben inmiddels hun huis in Vught helemaal opgeknapt en wonen prachtig. Voor Mariëtte een bijzondere periode. Allerlei plannen om een nieuw sociaal leven op te bouwen, kun je nergens terecht met het virus uitbraak. Gelukkig heeft ze nu haar eerste contacten bij de tennisclub gesloten. Vught ligt in een bosrijke omgeving waar we ook heerlijk gewandeld hebben om de Ijzeren Man, een meer. Fijn om zo elkaars ervaringen uit te wisselen.

3 Weken geleden hebben Saskia, Mariëtte en ik onze vriendin uit Shanghai Wilma opgezocht. Ze woont in Rotterdam. Ze is al sinds november thuis. Ze heeft op 6 januari afscheid genomen van haar man Hans met het idee om elkaar in februari weer te zien. Hij was voor de feestdagen in Nederland. Ook dit liep helemaal anders. Ze zijn al 6 maanden van elkaar ‘gescheiden’. Hans heeft zijn werk in Shanghai en ook Wilma kan net als Saskia en wij nog niet terug. Een bizarre situatie. Maar ze gaat er erg dapper mee om. Gelukkig heeft ze 2 lieve zonen en een rijk sociaal leven hier. We hebben een hele dag bij haar doorgebracht. Na de koffie had Wilma een fietstocht uitgestippeld door prachtige natuur onder andere langs de rivier de Rotte. Als tussenstop deden we een beelden tuin met kunstwinkel aan. Onze magen vulden we met een heerlijke picknick. Wilma had voor alles gezorgd, de fietstassen waren goed gevuld. De vriendschap die we hebben met z’n vieren is erg speciaal met onze Shanghai ervaring. We raakten niet uitgepraat maar sloten op een mooi terras aan het water af. We gaan elkaar zeker weer ontmoeten en hopen dat Ans, uit Brielle, Michelle uit Muiden en Marie-Therese uit Chicago, inmiddels ook hier, kunnen aansluiten. Dan is onze ‘Dutch girls have fun’ groep op Ingrid en Gina na die nog in Shanghai zijn weer compleet. 

Ondertussen heb ik zowat iedereen weer gezien en gesproken. Nog wel op afstand natuurlijk. Ik heb erg veel met Jack gefietst en knooppunten routes met mama. Wat is de omgeving toch mooi.  De eerste wandelingen waren vanuit huis maar nu verkennen we prachtige routes wat verder weg en gaan met de auto naar het begin punt. Ook heb ik Jacks’ racefiets ‘ontdekt’. Fietst echt heel licht. Je bent zo een heel eind weg. Sinds enkele weken rijd ik een keer per week naar Eindhoven om mijn vriendin Susan (84 jaar) te bezoeken. Ze woont in een verzorgingshuis te huis. Eerst achter glas, maar sinds vorige week mag ik met haar in de tuin zitten. Ze voelt zich nog steeds aardig ‘opgesloten’ echt heel verdrietig. Ze mag namelijk het terrein nog niet af. Zo triest, ze heeft echt “huidhonger” en zoveel behoefte aan een stevige knuffel. Maar dat komt ook goed.

Anderhalve week geleden ben ik voor een pijn bestrijding behandeling voor mijn onderdrug naar de DC Kliniek in Roermond geweest. De behandeling heet ‘Radio Frequentie facet denervatie’. Eerst wordt de huid verdoofd. Onder röntgendoorlichting worden naalden (3 stuks) geplaatst bij de zenuwtakjes van de betreffende steungewrichten.Vervolgens wordt met een kleinstroompje de positie van het naaldpuntje gecontroleerd en wordt na verdere verdoving de naaldpunt (1,5 minuut per naald) verwarmd (door radio frequentie (RF) stroom). Hierdoor worden de betreffende zenuwen voor langere tijd uitgeschakeld. Het duurde totaal maar 15 minuten en voelde aan als een accupunctuur/dry needle behandeling. Voor mij bekend en helemaal niet vervelend. Het was spannend of het effect zou hebben. Nadat de verdoving was uitgewerkt voelde ik meteen een goed resultaat. Zo goed als geen pijn. Ben er erg blij mee en hoop dat de pijn nog heel lang wegblijft. Ze praten over 6 maanden tot een jaar ook afhankelijk hoe zwaar ik mijn rug belast. Daarna kan het weer herhaald worden. Verantwoord bewegen en op de juiste manier mijn rug gebruiken blijft belangrijk. Maar dat heb ik het afgelopen jaar wel geleerd.

Zwembad De Wissen is inmiddels weer open en heb ik maar meteen een 10-badenkaart gekocht. Ik ga 2 keer per week in het 50 meter wedstrijdbad mijn baantjes trekken. Het mag 45 minuten en bevalt me goed. Ik was vergeten hoe heerlijk het is. Onbelast je lijf inspannen. Een goede training voor mijn rug. Ik heb erg veel goede herinneringen aan vroeger toen we wekelijks met een groep naar de Wissen gingen. Vooral de gezelligheid in het toenmalige buitenbad. Wat hadden we een lol achter ‘de heuvel’ met z’n allen. 

Fijn dat de Corona maatregelen steeds meer versoepeld worden. Het afgelopen weekend hebben we de uitgestelde 85e verjaardag van mama met een barbecue bij mijn zus Lies met de hele familie gevierd. Zo gezellig om weer allemaal bij elkaar te zijn. Zo ook verrasten wij onze vriendin Petra zondag met een lied, fietstocht en pick-nick voor haar 60e verjaardag omdat een groot feest er nu helaas niet in zit. Ben blij dat ik nog hier ben en dit allemaal kan meemaken. (Hun ook, de door mij gemaakte liedjes sloegen in als een bom)

Wekelijks ben ik bij Musa. Hij is inmiddels 1,5 jaar oud. Hij loopt niet meer maar rent. Zijn wereld wordt steeds groter en hij wil alleen maar meer ontdekken en zijn grenzen verleggen. Papa zou zeggen; “Er moet wel wat inzitten”, nou dat zit er zeker in! Zo mooi om dit van dichtbij mee te maken. Zijn eerste woordjes brabbelt hij volop, zo grappig. Wat zijn we toch rijk met zo’n manneke in de familie. 

Ik hoop dat het ook goed met jullie gaat en hopelijk een vakantie voor de boeg wel of niet in eigen land. Bedankt dat jullie weer de tijd namen om mijn verhaal te lezen. Veel liefs en tot het volgende blog!! Lenneke