Lenneke in Kathmandu, deel 63

Nameste!!!!

Het is vandaag maandag 9 september 6 uur in de ochtend. Ik kon niet meer slapen. Toch weer een spannende dag als je een grote reis voor de boeg hebt. Om 9 uur wordt ik door de taxi opgehaald voor mijn vlucht naar Shanghai. Dit is mijn laatste verhaal en 7e deel voor mijn blog vanuit Kathmandu. Ik laat de laatste dagen van deze week nog eens voorbij komen.

Het was voor May en mij een korte werkweek. Dit daar we voor een lang en geslaagd weekend in Pokhara waren geweest. Zie blog 62.  Onze taak deze week was om in de ochtend ondersteuning te geven in de groep van de 4-jarigen. Dit keer kozen we er voor om met de letters aan de slag te gaan. Letterherkenning en uitspraak hebben we geoefend met behulp van de voor de hand liggende soort van kwartet spellen. In kleine groepjes aan het werk in de bieb. De kinderen erg enthousiast maar de oefening best moeilijk. Ze zijn niet gewend om een gezelschapsspel te spelen. Het leren om op je beurt te wachten is dan ook nieuw voor ze. In de middag hebben we met de oudere kinderen gewerkt. May heeft haar meegebrachte klei uit Nederland geïntroduceerd. Wat een groot succes! Per jaargroep kwamen de kinderen in groepjes aan de beurt. Na het kennismaken met het materiaal en de eerste technieken aangeleerd te hebben maakten ze in een korte tijd de mooiste ‘sculpturen’. Ze waren erg enthousiast als ze konden laten zien wat ze zelf gecreëerd hadden. Goed voor het zelfvertrouwen. Als het tijd was voor de volgende groep wilden ze niet stoppen. De komende week een vervolg voor de hogere groepen.

Woensdagmiddag na school ben ik op zoek gegaan naar de bakkerij van mijn vriend Jan Barten. Hij is in het voorjaar 2 weken in Kathmandu geweest om aan een project te werken. Dit vanuit de Nederlandse organisatie PLUM. Ze zenden vakmensen uit naar ontwikkelingslanden om hun professie over te brengen. In die tijd is hij met 2 van zijn medewerkers bij Orchid Garden (onze school)  op bezoek geweest. Nu was ik nieuwsgierig naar zijn werkplek. Dacht er in een kwartiertje naar toe te kunnen wandelen…..werd 1 uur het begon al behoorlijk te schemeren. Dankzij een zeer aardige behulpzame Nepalese jongeman, die we overigens heel veel ontmoet hebben, hadden we het adres eindelijk gevonden. Maar het was al na zessen de mensen waar Jan mee had gewerkt waren al naar huis. Maar de jongens van de lunchroom stonden mij graag te woord. Ze kenden Jan nog en lieten foto’s zien. Ook mocht ik een kijkje in de bakkerij nemen. Na een gesneden bruin brood gekocht te hebben weer richting huiswaarts. Met behulp van Maps Me was ik er in een half uur.  Jeetje geen gemakkelijke opgave in dit chaotische verkeer. Als ik langer hier zou zijn gebleven had ik een mondkapje aangeschaft. Wat May inmiddels, heel verstandig,  wel heeft gedaan.

Op een middag zag het ‘schoolplein’ er goed uit. Dan bedoel ik droog genoeg, geen plassen van de regen of natte, gladde aanslag op de stenen. Ik grijp ‘mijn kans’. Tijd voor een ‘gym’ les met een bovenbouw groep. De juf vond het een goed plan, kon ze even haar administratie bijwerken. Een warming up met liedjes en bewegingsoefeningen in de kring. Het plezier zat er al snel in. Daarna spelletjes in estafette vorm. Poeh, nu kwam ik wel wat Language skills te kort…om de oefeningen uit te leggen. Geen probleem, een ‘hulpjuf’ zorgde voor de vertalingen. Vooral de skippybal bal race was een succes. Deze manier van bewegen, samen in een team sporten kennen ze niet. Wat hebben ze genoten. De tijd ging veel te snel voorbij.

Donderdag stuurt May eerst een bericht naar haar allerliefste Wim. Hij is jarig vandaag en viert het voor de eerste keer in 45 jaar tijd zonder May!! Heel bijzonder. Gelukkig zijn er genoeg lieve mensen om hem heen om hem te bezoeken. Wat een rijkdom als je zo’n fijne familie en liefhebbende en meelevende vriendenkring hebt. Wij waren er ondertussen helemaal klaar voor om onze gast in het appartement te ontvangen. Jack  zou in de avond voor het weekend arriveren. Maar helaas zijn vlucht in Shanghai was vertraagd waardoor hij zijn aansluiting voor de 2e vlucht had gemist. Vooral balen voor hem. Na een niet geplande overnachting in zuid-China kwam hij uiteindelijk vrijdagmiddag pas om 13.00 uur bij ons aan. Heel jammer want we hadden hem zo graag de school willen laten zien. Maar genoeg tijd voor de boeg om een indruk te krijgen van Kathmandu.

Vrijdag, mijn laatste dag op school. Het voelde wel vreemd hoor. De afgelopen dagen hebben May en ik het veel gehad over de ervaringen van deze 4 weken. Het is heel bijzonder om dit te mogen meemaken. We hebben hard gewerkt en heel veel blije gezichtjes gezien maar helaas structureel kun je hier weinig betekenen. WIJ VERANDEREN NEPAL NIET, NEPAL HEEFT ONS VERANDERD. Na de eerste week hebben we echt onze mind moeten setten. Je biedt de hulp en expertise aan die je in je macht hebt en hoopt dat de staff er iets mee kan. Mooi is om dan te zien dat er wel wat ‘tools’ worden overgenomen. Als je met de kinderen werkt en ze laten heel veel enthousiasme en betrokkenheid zien krijg je zo veel energie! Daar doe je het uiteindelijk voor. Daarnaast is het een grote levens verrijkende ervaring. Het voor een bepaalde tijd aanwezig zijn in een ontwikkelingsland, 40% leeft onder de armoede grens, er werken en mooie mensen ontmoeten doet veel met je. Niet te vergeten het kennismaken met een vreemde taal, cultuur en religie. Het zal nog even de tijd nodig hebben om het allemaal te laten bezinken.  Bij aanvang van mijn Nepalees avontuur noemde ik het een ‘missie’ daar kom ik nu van terug. Toch een te zwaar woord. Ik hou het bij een levenservaring.

De aankomst op deze laatste schooldag zal ik nooit meer vergeten….. Het hele schoolplein overstroomd!! We geloofden onze ogen niet. Wat een vreselijk triest aanzien. Bina ontving ons met een hulpeloze en machteloze blik. “This is what happens about 10 times a year. Some times the water is so high it goes into the classrooms. Then we have to send the kids home…” Onze tranen stonden nader dan het lachen. De grond waar de school op staat ligt lager dan het omliggende gebied, het water stroomt naar beneden en met dan een riolering die niet optimaal werkt krijg je dit. Maar hier treuren ze niet. Iedereen waadt op blote voeten of op slippers door het water. Vandaag zijn alle activiteiten binnen. Helaas geen energie ontladen op het schoolplein. Helaas geen ‘gym’ van mij aan de oudste groep. Zo jammer. Maar de kinderen maakt het niet uit. Ze gaan veel te graag naar school.

Voor het school team had ik als dank voor hun gastvrijheid een Dutch ‘carrot en banana cake’ meegenomen als traktatie. Deze vielen goed in de smaak. Tegen het einde van ons vertrek een foto met een groep kinderen onder het afdak. Daarna moesten we naar een lokaal gevuld met lieve snoetjes van onze laatste groep. Bina had ontzettend mooie en lieve woorden voor mij als dank voor mijn inzet op school. Heel ontroerend. Ik had niet verwacht dat dit zo veel met mij zou doen. Ook heb ik waarschijnlijk niet helemaal in de gaten gehad wat ik voor Orchid Garden in zo’n korte tijd heb betekent. Ik kreeg een mooie kaart met foto’s van mijn activiteiten en een prachtige tekst. Als aandenken ook nog een mooie sjaal. Toen was het tijd voor een ontlading en hebben we met de hele groep “If you are HAPPY and you know it…” gezongen. Nog een foto met de kinderen en toen naar buiten. Ik dacht dat ik klaar was maar niets van dat alles. Eerst nog met de staf op de foto en nog eens met wat juffen. Toen wilde ik echt ‘weg’. Het was goed zo. Heel veel blije snoetjes en al mijn meegenomen spelmateriaal liet ik achter…Wat en belevenissen. In de middag stond het allemaal al weer op Facebook op de Orchid Garden pagina. Zo snel gaat het nieuws de wereld ‘in’. 

Thuisgekomen heette Jack ons welkom. Fijn om na 4 weken elkaar weer in de armen te kunnen sluiten. Wat smaakt een biertje op ons terras dan extra lekker. Hij had de eerste indrukken van Nepal al opgenomen. Klaar voor het weekend om Kathmandu verder te verkennen.

Dag 30 (zat. 7-9)
Eerst een berichtje naar Rens. Hij wordt vandaag 26 jaar. Ze vieren het groots met een tent in de tuin van hun huis. Ook de verjaardag van Britt (19-10) en hun housewarming worden tegelijk gevierd. Jammer dat we er niet bij kunnen zijn. Na de ochtend rustig opgestart te hebben gaan we met z’n 3-tjes met de taxi naar Pashupatinath, de tempel waar ook crematies bij de rivier plaatsvinden,  daarna te voet naar de Bhoudda Stupa. Het is weer genieten van al het moois en vooral de sereniteit die deze plekken uitstralen. We schieten weer volop mooie plaatjes.

Dag 31 (zon. 8-9)
Jack wilde toch heel graag onze werkplek zien van de afgelopen weken. Zo besloten we om samen nog even naar school te gaan. May vond het heerlijk om een dagje haar eigen ding te doen en bleef lekker thuis. Bina had al een aantal keren gezegd dat ik Jack haar schooltje moest laten zien. Ze was blij verrast dat we alsnog even langs kwamen. Jack helemaal onder de indruk van het geen wat hij nu live zag. Op foto’s en video krijg je toch niet helemaal de werkelijke impressie. De kinderen straalden weer en ook moest er weer gezongen worden. Natuurlijk de hele groep met Jack op de foto en ze konden niet van zijn lijf afblijven. Maar we hadden nog meer op het programma en na een dikke knuffel met Bina echt gedag gezegd. Hierna naar het middeleeuwse stadje Baktapur, een deel van Kathmandu, om te bezichtigen. Na onze ronde en een terrasje op een plat dak konden we nog een optreden van een lokale dansgroep zien. Nog wat cultuur ingesnoven. Met de taxi naar huis waar we met May nog wat dronken om daarna mijn koffer te pakken. Dat was nog een hele klus. In al die weken had ik toch heel wat souvenirs voor thuis verzameld waardoor ik snel aan het maximale  gewicht zat. Maar met een zwaar beeld toch maar in mijn rugzak gedaan te hebben moest het lukken. 
Voor de avond had Bharat ons uitgenodigd voor een Farewell diner. Hij raakte weer niet uitgepraat over al zijn projecten. Zo ook vroeg Jack hem de oren van zijn kop over Nepal en alles wat er in hem op kwam. Ja Bharat, een echte Gardian Angel. Een weldoener, een missionaris in zijn eigen land. Wat hebben wij een grote bewondering voor hem vooral voor zijn positiviteit, optimisme en doorzettingsvermogen. Wat fijn dat Cross Borders hem als contactpersoon en begeleider heeft. Zeer waardevol voor de organisatie. Maar aan ook een gezellige avond komt een einde en moest er weer afscheid genomen worden. Ook Bharat had mooie woorden en voor Jack en mij een traditionele oranje Nepalese sjaal. Na een dikke knuffel en het aller beste gewenst keerden we huiswaarts. Ons bed in om uit te rusten voor een grote reis voor de volgende dag.

Dag 32 (ma. 9-9)
Inmiddels is mijn dag al weer een aardig eindje op geschoten. Wacht nu op mijn 2e vlucht in zuid China. Denk even terug aan vanochtend. Het was nogmaals afscheid nemen. Dit keer van Jack, die is namelijk vandaag doorgereisd naar Bangkok voor een training. Ik zie hem pas 28 september weer in Shanghai.Daar ik donderdag voor 2 weken naar Nederland ga. Daarom extra fijn dat we het weekend samen hebben kunnen doorbrengen. Ook moest ik afscheid nemen van May. Poeh, poeh dat viel me toch even zwaar! Want wie had dat nou gedacht dat als je als 2 volkomen vreemden voor elkaar je binnen 4 weken de beste maa(y)tjes kunt worden. Wat zijn wij een boffers en wat hebben we het getroffen dat we al vanaf het eerste moment zonder elkaar ontmoet te hebben er een klik was via de briefwisseling over de mail. Het gaf me vooraf al een goed gevoel om aan deze uitdaging te beginnen. Onze eerste ontmoeting op de zaterdag was meteen vertrouwd. De zeer snel opgebouwde vriendschap met May heeft een grote invloed gehad op het doen slagen van mijn verblijf in Nepal. Zo fijn om alles wat je meemaakt te kunnen delen met een nieuwe vriendin! May zit nu op de helft van haar missie en gaat er nog een hele bijzondere tijd van maken. Heel dapper dat ze deze keuze heeft gemaakt. Maar ze krijgt ook alle steun van haar hele lieve familie en vele meelevende vrienden. Wat een rijkdom!! Wij gaan zeker contact houden en ben er van overtuigd dat de komende 4 weken ook gaan slagen!!

Ja nu kom aan het einde van mijn Nepal verhaal maar dit kan niet zonder jullie te vertellen dat ik vanochtend nog een verrassend telefoontje kreeg. Had mezelf net ingecheckt, belde Jack. Hij hoefde pas 2 uur later naar het vliegveld. Of ik iets was vergeten…….ja echt….weer mijn bril. OMG!! Kan echt niet meer lezen zonder, voelde mezelf meteen gehandicapt. Maar niet getreurd voor elk probleem, wat Jack een uitdaging noemt, is een oplossing!! Hij kwam gewoon een half uur eerder naar het vliegveld konden we elkaar net treffen voordat ik moest boarden! Gelukkig en nog een dikke kus, die lieve schat!  Lieve mensen dit was ie weer! Ik heb een drukke en zeker gezellige tijd voor de boeg. (In weliswaar een of zeg maar twee andere werelden, ik zal moeten schakelen) Ben 2 dagen in Shanghai om mijn huis in orde te maken voor de komst van Niels, Ihsane en Musa op 26 september. Dan vlieg ik donderdag naar Nederland. Heb er zo veel zin in om iedereen weer te zien en vooral om de kleine Musa, die nu zo hard vooruit gaat, te knuffelen. Ik kijk er zo naar uit om met hem te gaan fietsen!! Voor ik ga afsluiten wil ik mijn en onze volgers heel erg bedanken voor het meeleven en de lieve reacties. Het blijft mij heel erg steunen om vol te houden om mijn blog te blijven schrijven. Het is toch elke keer weer een hele klus. Wanneer Blog 64 de lucht in gaat…ik heb geen idee. Jullie zien hem vanzelf verschijnen!! Heel veel liefs en tot gauw en May…wat ben je een prachtig en mooi mens!!! Zo dankbaar dat ik jou heb leren kennen. Heel veel liefs Lenneke!!!!