Lenneke in Shanghai, deel 114

Hoi allemaal,

Het is inmiddels maandagmiddag 28 juni. Onze 7e quarantaine dag. Nog maar 7 te gaan. Al weer een hele week achter de rug. Een echte regelmaat in mijn dagen heb ik niet maar doe vooral de dingen waar ik ‘blij’ van word. Inmiddels twee Albelli fotoboeken voltooid en al drie keer ‘gesport’. Zo ook zijn Jack en ik in de avonduren, het moment dat de ‘pak-kans’ minimaal is, met het spelen van gezelschapspelletjes begonnen. Rummicub, Yahtzee en kaarten (Canasta) Iets wat we thuis nauwelijks doen maar het is een gezellig tijdverdrijf en ik kan weer toegeven aan mijn ‘competitie-drang’. Het staat 2-1 (voor mij)!!! 

Gisteren, na de grandioze overwinning van Max, (00.00 uur) heb ik getracht ons Oranje-elftal te steunen. Helaas viel ik tijdens de 2e helft in slaap. Jammer dat ze hebben verloren. Gelukkig begint Wimbledon vandaag en de Tour is ook al weer gestart waar we nu onze aandacht op kunnen richten. Niet te vergeten dat er nog heel veel mooie en spannende voetbalwedstrijden aan komen.

Elke dag word ik verrast door mijn vriendin Hanny met een “Quarantaine-Wijsheid”. Mooie positieve spreuken waar ik over na denk en mij tegelijkertijd steunen. Zo liefff. Zo ook beeld-belt Niels ons dagelijks. Hij heeft nog een aantal weken ‘kraam-verlof’ wat nu voor mij ook goed uitkomt. Zo ‘zit’ ik samen met hem en Musa aan de ontbijt tafel, rij met hun een ritje mee in de kar achter het paard van Lies en Sander of meng mezelf in een gesprek tijdens een kraambezoek. “Loop” ik mee naast Musa terwijl hij door de regen zijn (3-wiel) fietsvaardigheden oefent en kijk ik toe wanneer Asiya wordt verschoond. Veel missen doe ik niet en zeker als ik ook nog eens naar de door Musa’s eerste ingezongen liedjes luister. Heerlijk. Ja je wereldje wordt klein, tussen 4 muren.

Vanochtend werd ik opgeschrokken door een telefoontje van een verpleegkundige hier. Tijdens onze vlucht is er een positieve Covid besmetting ontdekt. Mijn hart sloeg over. Vreselijke gedachten van nog verdere afzondering in een niet lux echt Chinees ziekenhuis kwamen voorbij. Ze stelde me snel gerust. Het was niet in de buurt van mijn stoel, rij 68. Dacht meteen aan Jack, hij zat in rij 38… Meteen gebeld, gelukkig hij was ook safe. Ze had me beter niet kunnen bellen. En dat pas een week na onze reis. 

In deze periode heb je erg veel tijd om na te denken. Zo gaan mijn gedachten regelmatig terug naar de fijne tijd die ik in Nederland de afgelopen 2,5 maand heb gehad. Hierin heb ik veel tijd met mama doorgebracht, al mijn vrienden en familie bezocht. Veel gewandeld en vooral veel tijd met Musa samen. Echt quality time. Vooral de logeermomenten waren goud waard. Onze nieuwe buren beter leren kennen en voor de eerste keer op een terras was ook wel een hoogte punt.

Ik heb jullie denk ik wel eens verteld over mijn gehandicapte vriendin Susan. Ze is 85 jaar en woont in Peppelrode, een verzorgingshuis tehuis in Eindhoven. Omdat ik alle tijd had kon ik haar weer vaak bezoeken. Eindelijk werd na de maand mei het weer beter en kon ik er weer eens met haar op uit. Het werd deze dinsdagmiddag een wandeling, zij in haar elektrische rolstoel, naar het centrum. Over het universiteit terrein, langs de Dommel, is een mooie route van zo’n 30 minuten. In de stad aangekomen een gezellige drukte, ook markt. Vanwege de maatregelen nog een aangepaste weg volgen. Ik ben voor Susan gaan lopen om een vrije weg te banen voor haar. Tijdens mijn wandelingen met haar hang ik altijd mijn tas over haar kop steun van haar rolstoel. Dit loopt voor mij gemakkelijker. Je voelt hem al aankomen….. Op de Markt kozen we een plek op een terras en wilden bestellen….. Mijn Oranje rugzakje…. Weg!!!! Geen paniek maar wel meteen in actie. Terwijl ik de gelopen route nog eens terug liep besefte ik dat dit totaal geen zin had. Natuurlijk was de rugzak van de stoel gejat. Hoe stom kon ik zijn om  dit te laten gebeuren. Daar heb ik nog het meeste last van gehad. Zoooo dom!! De mentaliteit van sommigen in Nederland is niet te vergelijken met de Chinezen. Daar ligt het criminaliteit cijfer veel lager. (En de straffen veel hoger). Terug bij Susan kreeg ik een telefoon aangeboden van een meisje achter ons. Susan had die van haar thuis gelaten. Dan besef je dat je buiten 1 vast nummer geen 06- telefoonnummers meer uit je hoofd kent. Met hulp de politie en bank gebeld. Ik was veel kwijt; mijn I-phone, bankpasje, horloge, briefje van 50, batterij oplader en mijn sleutel bos. Hier aan de auto sleutel van de geleende auto van de zaak en onze voordeur sleutel. Je moet meteen handelen. Dus gelijk mijn bankpas geblokkeerd. Nadat mijn eerste boosheid was gezakt een drankje om bij te komen en mijn verdere plan te beramen. Samen op weg naar Niels, woont 20 minuten van het centrum. Hij kon Jack bellen en ik leende een fiets, had namelijk geen vervoer mee. Zo kon ik naast Susan rijden terwijl ik haar naar huis bracht. Op Peppelrode de gebeurtenis uitgelegd zodat ze op de hoogte waren. Susan heeft namelijk afasie. Op de fiets weer terug naar Niels en met de auto en sleutel van Ihsane naar Helmond. Dan begint het geregel, digitaal aangifte bij de politie. Dit was voor mij onmogelijk daar ik geen Digi-D heb. Mijn officiële woonadres is niet in Nederland. Gelukkig via omwegen kon ik telefonisch bij de politie van Helmond 1,5 week later aangifte doen en ontving ik hier keurig een schrijven van. De volgende dag met Jack samen een reserve sleutel van de auto, die ik in Eindhoven had moeten achter laten, in Bakel op de zaak gehaald. Hiermee de auto opgehaald bij Peppelrode en een bos bloemen bij Susan afgegeven. Kwam ze mij binnen, met haar zonnebril nog op, tegemoet. Oh jee, ook haar goede bril zat in de rugzak. Dus meteen een afspraak gemaakt bij de opticien voor een nieuwe. Zo blijf je bezig. Thuis had ik nog een 2e telefoon, mijn Chinese, met een nieuw kaartje erin ook te gebruiken met mijn Nederlandse nummer. Een meevaller gelukkig waren alle gegevens , contacten en foto’s, bewaard gebleven. Fijn dat alles in de  I-cloud zo werkt. Nu hopen we dat we de schade kunnen verhalen op de reisverzekering van de zaak. Daar wordt nog aangewerkt. Afwachten dus. Ik ben weer een hele ervaring rijker en heb een behoorlijke dure les geleerd. Ik zou eens geen inhoud voor mijn blog kunnen bedenken……..

Jullie zijn weer op de hoogte. Ik ga nu eerst de foto’s van de afgelopen week plaatsen en dan mijn oefeningen doen. Je beweegt zo weinig in zo’n kleine ruimte dat de spieren er echt onder te lijden hebben. Met de badmat op de grond en een Nike training app ga ik weer mijn best doen.  Ik wens jullie weer een fijne week! Veel liefs, Lenneke!!