Lenneke in Shanghai, deel 77

Beste blog volgers,

Zaterdag 8 februari. Je gelooft het niet maar terwijl ik dit verhaal schrijf hang ik in de lucht. We zijn onderweg naar Moskou om daar over te stappen naar Amsterdam. Afgelopen maandag had Jack contact met zijn baas in Bakel. Na zijn overwegingen vond hij het toch maar beter om in deze situatie naar Nederland te komen. Er zijn al heel veel expats terug geroepen door hun bedrijven. In Shanghai kon Jack niet naar het bedrijf en ook niet reizen en inmiddels is deze maatregel weer met 1 week verlengd. Dus was het alleen van thuis uit werken wel mogelijk maar als je niet weet voor hoe lang toch niet prettig. Dinsdag de vluchten bekeken, ze gingen hard, was dit alleen nog mogelijk. Nog net op tijd. Naarmate de week verstreek stopten steeds meer vliegmaatschappijen om op China te vliegen. Nu vliegen we in 10 uur naar Moskou met Aeroflot, daar in 1,5 uur overstappen en met de KLM in ruim 3 uur naar Schiphol. We waren benieuwd hoe het eerste gedeelte zou verlopen. Met mondkapje op de deur uit, zoals we al de hele week doen, in slechts 45 minuten met de taxi naar het vliegveld. Ongekend, er was erg weinig verkeer op de weg. Bij binnenkomst werd onze temperatuur gemeten. We moesten een extra formulier invullen en bij de paspoort controle afgeven. Zo ook een formulier om straks in Moskou af te geven. We hebben genoteerd waar we vandaan komen en waar we de afgelopen weken geweest zijn en wat onze gezondheidssituatie is. Het was heel erg rustig op het vliegveld met maar weinig reizigers en vooral veel westerlingen.  Ook in de business lounge, terwijl we aan de koffie zaten, werd nog even onze temperatuur gecheckt. We zitten in de Economie plus klas. Een klas tussen economie en business klas in. Maar zo lux hebben we nog nooit gevlogen. Dit gedeelte is slechts gevuld met 6 mensen. Erg luxe stoelen, met veel ruimte en een extra prettige service. Na de warme maaltijd, met keuze menu,  heb ik enkele uren geslapen en zijn nu op de helft. We zullen zien hoe het straks verder gaat in Moskou. Ik hou jullie op de hoogte. Eerst maar even de afgelopen week voorbij laten gaan.

Dinsdag 4 februari. Met het plan om eerder naar Nederland te gaan moesten we wel snel schakelen. Allemaal niet zo’n punt maar wat doen we met Guusje? De enige oplossing die ik kon bedenken was gelukkig te regelen. Vandaag komen onze vrienden Ingrid en Dirk terug van hun vakantie Cambodja en vonden het geen probleem om haar voor een aantal weken in huis te nemen. Ze zijn echte dierenliefhebbers. Ze hebben altijd een hond gehad en nu ook nog twee katten, weliswaar ondergebracht bij familie, in Nederland. Dirk blijft in Shanghai en gaat vanuit thuis werken. Wat een opluchting want na contact te hebben gehad met de boven buurvrouw Kim, waarvan de Ayi vanaf de 13e op Guusje zou passen, blijkt dat ze met het gezin in Frankrijk is. Haar ayi en nanny zijn nog in hun hometown. Ze had er door alle consternatie helemaal niet meer aan gedacht om ons iets te laten weten. Zo hebben veel van onze Nederlandse vrienden in Shanghai, die met Chinees Nieuwjaar op vakantie waren, hun reis verlengd of zijn doorgereisd naar Nederland. Zeker na het bericht dat de bedrijven nog een week extra gesloten blijven en dat de scholen zeker tot eind februari dicht zijn. Het openbare leven ligt nog steeds aardig ‘plat’ in Shanghai. De mensen zijn verzocht om de deur niet uit te gaan als dat niet nodig is. En zo trouw als ze zijn houden ze zich er ook aan. Slechts een enkeling is op straat om een boodschap te doen. Ook zijn er de afgelopen week weer nieuwe maatregelen getroffen. Er zijn nog maar enkele winkels en restaurants open, de mensen die nog in Shanghai zijn moeten tenslotte ook eten. Voordat je naar binnen gaat wordt je temperatuur gemeten. Zo ook zijn de compounds afgesloten. Bij de ingang mogen alleen de bewoners, ook na een temperatuur check, naar binnen.  Als je bezoek krijgt moet je deze zelf bij de ingang komen ophalen. De delivery boys, die normaal pakketten rondbrengen, mogen ook de terreinen niet meer op. Al hun ‘waren’ zoeken ze uit voor de poort waar de klanten zelf hun spullen moeten komen ophalen. Zo ook maken de werknemers van de supermarkten bestellingen klaar voor mensen thuis welke dan ook in plastic tasjes door de delivery boys op hun scooters bij de ingang van de woongemeenschap wordt afgeleverd. Ondertussen volgen we het nieuws en houden we de verspreiding van het Corona virus in de gaten. Hoeveel besmettingen, hoeveel mensen zijn er al overleden en waar. Natuurlijk heeft het ook een drastisch gevolg op de rest van de wereld. Niet alleen de verspreiding maar ook de economie. Wanneer is het hoogtepunt bereikt? Waar leidt dit naar toe. Allemaal onzekerheden waar we hopelijk binnenkort meer over te weten komen.

Woensdag 5 februari. Vandaag ga ik met de metro en een leeg koffer naar Eva, de vriendin van Kris, aan de andere kant van de stad. Kris, de neef van mijn vriendinnen Annemie en Petra, is sinds november terug in Nederland waar hij onlangs een baan heeft gevonden. De bedoeling is dat Eva hem later volgt zodat ze samen een bestaan in Nederland kunnen opbouwen. Dit is echter allemaal niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk. Ze moet een inburgeringscursus volgen en ze moeten financiële  zekerheid hebben. Aan dit alles wordt hard gewerkt. Wij mogen extra koffers meenemen. Komt nu goed uit kan ik weer een gedeelte van de garderobe van Kris meenemen. Dit hadden we in december ook al gedaan. Fijn dat we daar waar mogelijk is een handje kunnen helpen. Erg spannend voor hun hoe dit allemaal verder gaat verlopen.

Donderdag 6 februari. Dinsdagavond zijn Ingrid en Dirk bij ons komen eten. Het was, na 1,5 week, weer een prettig weer zien. We hebben genoten van hun uitgebreide verhalen over hun belevenissen in het mooie Cambodja. Voor ons kwamen herinneringen terug daar wij in 2015 samen met Niels en Rens tijdens een rondreis in combinatie met Vietnam daar ook zijn geweest. Deze avond ook meteen met Ingrid weer een plan gemaakt om samen onze tijd door te komen. Zo gaan we vandaag een wandeling maken uit mijn boekje. Het telt zo’n 10 routes, zeer uitgebreid beschreven en met veel achtergrond informatie. Met de metro naar het beginpunt in het district Hongkou. De route is in 2 delen gesplitst het eerste deel gaat door een wijk waar veel schrijvers in het verleden zich vertoefd hebben. Een straat is geheel gerenoveerd en er staan overal standbeelden van de bekende schrijvers. De weersvoorspellingen waren redelijk maar naarmate de ochtend vordert wordt het steeds kouder. De koffie tentjes zijn dicht dus geen mogelijkheid om onszelf op te warmen. Helaas blijft het bij wandelen want ook alle musea zijn dicht. Het tweede gedeelte waar we met de fiets naar toe willen gaan is de Joodse buurt waar ik al eens eerder geweest ben. Maar onderweg op de fiets begint het al te druppelen en stellen we ons plan bij. De Joodse buurt komt wel een andere keer ook wanneer het Joodse museum , wat zeer de moeite waard is, open is. We zoeken heel snel een restaurant op om te lunchen en op te warmen. We komen uiteindelijk bij  ‘W’, double u, terecht. Een prachtig hotel met restaurant en groot dakterras. Voor elke expat bekend maar ik was er nog niet geweest. Daar laten we in de wintergarden de warme thee en salade ons heerlijk smaken. Met de metro naar huis waarna ik mezelf tegoed doe aan een warm bad.

Vrijdag 7 februari. Een speciale dag, de sterfdag van papa. Hij is 3 jaar geleden na een zeer voldaan leven op 88-jarige leeftijd overleden. Mooi om een filmpje en foto’s die mijn nicht Merel stuurde nog eens terug te zien. Dan besef je weer eens hoe waardevol het is om mooie herinneringen te maken om op terug te kunnen kijken. Mama kreeg van de 9 kleinkinderen met aanhang (en 1 achter kleinkind, Musa) met kerst een etentje aangeboden. Nicht Fleur regelde een datum. Want hoe moeilijk is het om iedereen bij elkaar te krijgen. Papa was een groot voorstander van het ‘vieren van het leven’. Zo werd het de 7e, alsof hij het zo wilde. Mooi toch. Ze hebben het met z’n allen erg gezellig gehad zag ik vanochtend toen ik op mijn telefoon keek. Een mooie foto en prachtig filmpje met een toespraak van Fleur voor oma. Zo waardevol om te zien hoe dat de ‘rollen’ worden overgenomen door de volgende generatie. Ik ben zo trots en voel me heel ‘rijk’!

Deze dag hebben we onze koffers ingepakt. Zo ook een koffer met twee grote zakken met ‘monsters’ kleding van Monique Maissan. Ze heeft een bedrijf “Waste 2 wear”, welke kleding maakt van afvalmaterialen. Op de “Dutchies in Shanghai” app stelde ze de vraag of iemand ze mee naar Nederland kon nemen zodat ze op tijd zijn om zo een shipment vanuit Nederland door te laten gaan. Dit daar vanwege het virus geen UPS en DHL gaat. Als beloning mag ik kleding uitzoeken uit haar nieuwe collectie. Mooi meegenomen. Zo staat er straks iemand op Schiphol om dit van ons over te nemen en ook Kris om zijn koffer op te halen.

Het einde van de middag brengen we Guusje naar haar logeer adres. Boodschappen kar gevuld met haar spullen, ook haar kattenbak en mand moet mee. Even sjouwen maar Ingrid en Dirk wonen slechts een blok verder, 10 minuten lopen. Toen ze bij ons moest ‘wennen’ 5 december heeft ze zowat een hele week onder het logeerbed op een kussen gelegen. Vandaag gaat ze al meteen vanuit haar reiskoffer aan de wandel op verkenning door het appartement. Al snel maakt ze gebruik van haar  kattenbak en zo ook eet ze uit de bakjes. Ze heeft al lekker de buitenlucht op het balkon gesnoven en zowel in haar mandje, lekker beschut, en op de bank op haar deken gelegen. Ze had geen betere plek kunnen krijgen. Hoop dat Ingrid en Dirk haar over een kleine 4 weken weer kunnen ’afstaan’. Dat wordt nog wat.

In de avond hebben we ons 2e “Thuisblijvers-feestje”. Het zou eigenlijk bij Ans en Bas gevierd worden maar ook zij zijn onverwachts naar Nederland. Nu gaan we naar Ingrid en Dirk. Ook Hans, Jetty en Henk-Jan zijn weer van de partij. Iedereen heeft weer zijn best gedaan om een bijdrage te leveren voor het menu. Het wordt weer een geslaagde avond en Ingrid oppert het idee om het, als straks iedereen weer terug is, er een maandelijks ‘event’ van te maken. Daar zeggen we geen ‘nee’ tegen. 

We hebben nog 2 uur en 45 minuten te gaan voordat we in Moskou aankomen. De 2e maaltijd wordt zo geserveerd. Ik neem ‘even’ pauze. 

Maandag 10 februari. Ik maak even een sprongetje. Ik was vroeg wakker vanochtend, dat heb ik altijd de eerste week als ik weer terug ben in Nederland. Mijn jetlag.  Ik neem de draad weer op waar ik zaterdag was gebleven met mijn verhaal.

Na een prettige vlucht naar Moskou moesten we na de landing in onze stoelen blijven zitten. Er kwamen mensen in witte pakken en maskers op het vliegtuig binnen om met een soort van laser apparaat van iedereen om de beurt de temperatuur te meten. Snel genoeg konden we verder. We moesten namelijk vlot doorlopen, hadden maar 1,5 uur de tijd om over te stappen. Wat ons meteen op viel was dat niemand meer een masker droeg alleen de Chinezen uit ons vliegtuig. ‘Toeval bestaat niet’ zeggen ze, zo kwamen we in de business lounge een collega van Jack uit Bakel tegen die voor het werk in Rusland was geweest. De volgende vlucht was met de KLM in een veel kleinere kist en helemaal vol. Na ruim 3 uur vliegen kwamen we op Schiphol aan. Daar werden wij niet meer gecheckt. Eenmaal wachtende op onze bagage duurde het wel erg lang voordat onze koffers kwamen. En inderdaad, helaas ze zaten er niet bij. De overstaptijd in Moskou was toch te kort geweest. Meteen Kris gebeld, maar die was niet op Schiphol. Zijn bus ging niet en een medewerkster van “Waste2waer” om de kleding op te halen kon weer rechtsomkeer. Na het invullen van onze gegevens was de mededeling dat onze bagage met een latere vlucht uit Moskou zou komen en daarna wordt nagestuurd. Richting de ontmoetingsplek naar we onze chauffeur zouden treffen kwamen we weer bekenden tegen. Ik zag een groep meiden staan met allemaal dezelfde trui aan. Leek wel een sportteam. En jawel “Het eerste dames hockey team uit Helmond”. Over toeval gesproken. Ik herkende Lotte en Emma Claessen, de dochters van onze vrienden Peter en Annemie. Ze kwamen net terug uit Malaga, een ‘team uitje’. Een dag eerder omdat ze eigenlijk zondag een wedstrijd hadden in Rotterdam die, wat ze net te horen hadden gekregen, niet door ging. Je snapt dat de stemming niet echt super was. Wij weer snel door de taxi in en waren om 22.00 uur thuis. Totaal van deur tot deur ruim 20 uur onderweg geweest.

Fijn om weer thuis te zijn. Maar onze komst, uit China, veroorzaakt ook onrust. Verschillende mensen zijn bang dat wij ‘het virus mee hebben genomen’ en zien ons liever de eerste twee weken in quarantaine. De media schept ook paniek en verwarring. Op de site van het RIVM, Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu, staan precies alle antwoorden op alle vragen die ook aan ons de laatste dagen zijn gesteld. Het verduidelijkt en neemt vrijwel alle verwarring weg. 

-Wij zijn niet in Wuhan of de provincie Hubei geweest. 

-Zo ook zijn wij niet met mensen die besmet zijn of mensen uit die streek in contact geweest.

-Wij hebben ons de afgelopen weken aan de getroffen maatregelen gehouden. Het dragen van een mondkapje als we de deur uitgingen, veel de handen wassen en grote menigte vermeden (die in een leeg Shanghai nergens te vinden waren)

-Wuhan ligt 700 KM van Shanghai

-Wij vertonen geen griepverschijnselen zoals koorts of problemen met de luchtwegen.

-Het heeft alleen zin om ons te laten testen als we gezondheidsklachten krijgen. 

-Preventief testen, geeft geen zekerheid. Dit heeft pas zin als we klachten krijgen.

Als wij deze eerste dagen geen griepverschijnselen vertonen zullen meerdere mensen in onze directe omgeving zich meer gerust voelen om ons te ontmoeten. Dus nog even geduld. Ondertussen hebben we bericht gekregen dat onze bagage inmiddels onderweg is van Schiphol naar Helmond. Een hele geruststelling.

Wij gaan er de komende weken ook weer van genieten dat we thuis zijn en kijken erg uit naar de geplande Wintersport tijdens de Carnaval met zo’n 30 vrienden.

Maak er een mooie, stormachtige week van en tot in blog 78! Veel liefs Lenneke